Laten we de onherroepelijke dood demedicaliseren

Het leven is eindig. Dat is de grootste zekerheid die we hebben als we eraan starten. De rest is gissen. Maar op de één of andere manier lijken we deze garantie van het leven te vergeten. Of weg te stoppen. Te ontkennen. En als het eraan dreigt te komen dan rennen we massaal de medische wereld in. Met een grote maatschappelijke kostenpost tot gevolg.

Veruit de hoogste medische kosten worden gemaakt in de laatste levensfase, zelfs in het laatste jaar. Maar wanneer is dat laatste jaar aangebroken? Bij slechts een klein percentage van de mensen eindigt het leven abrupt. Bij de meeste mensen wordt een duidelijke landing ingezet en zien we aankomen wanneer het einde aangebroken is (met een marge).

Maar de weerstand tegen het einde is zó groot, dat we maar proberen dat landingstraject te rekken. Ook op hoge leeftijd, als de initiële houdbaarheid eigenlijk allang verstreken was. Chemootje hier, palliatieve immunotherapie daar. Toch weer insturen met een pneumonie. Toch de derdelijnstherapie starten.

De vraag is: draagt dit alles echt bij aan de kwaliteit van leven of is het een laf doekje voor het bloeden, een laatste strohalm, (valse) hoop? Of struisvogelpolitiek: als je niet kijkt is het er niet, of zolang er nog medicijnen worden gegeven en genomen is er nog een uitweg?

De medische wereld vaart hier wel bij. Want dat levert productie. En daarop draait het businessmodel dat we hebben bedacht voor de ‘gezondheids’zorg. Maar er komen tijden van (extreme) krapte aan door onder andere de dubbele vergrijzing (meer patiënten, minder personeel) En dan wordt het des te relevanter om kritisch te kijken naar dit model en wáár we ons geld aan uitgeven in tijden van schaarste. Wordt het niet eens tijd om de enige echte zekerheid van het leven onder ogen te zien en de onherroepelijke dood te demedicaliseren?