Kopstoot

Ik word gevraagd om een letselrapport te maken bij een agente op het bureau. Ze heeft zojuist een incident meegemaakt waarbij een gearresteerde man haar een kopstoot in haar gezicht heeft ­gegeven. Zo’n letselrapport is nodig voor een ­eventuele rechtszaak en helpt de rechter om een beeld te vormen van het letsel.

Haar neus is beduidend gezwollen en er zitten nog wat restjes bloed in. Ik vraag haar hoe het met haar gaat. Ze reageert koeltjes. ‘Het gaat prima, hoezo?’ Ik merk wat weerstand en probeer daar even doorheen te breken. ‘Lijkt me best heftig, een kopstoot in je gezicht. Hoe voel je je?’ Zuchtend zegt ze: ‘O, ik maak dit zo vaak mee. De ene keer is het een kopstoot, de andere keer weer een trap in m’n buik. Welkom in het leven van een ­politie­agent.’

De verruwing in de maatschappij lijkt niet te stoppen

Agressie en geweld tegen politieagenten of andere ­hulpverleners lijken een gewone gang van zaken te worden. Begint dit de sociale norm te worden? Is dit hoe we met elkaar omgaan? De verruwing in de maatschappij lijkt niet te stoppen en ik vraag me af waarom er zoveel agressie is tegen publieke dienstverleners die zich elke dag zo keihard inzetten voor een betere samenleving. Ook ik kom regelmatig in de cel waarbij agressie van de arrestant eerder regel dan uitzondering is. Uitgescholden? Check. Bespuugd? Check. Maar gelukkig is me een kopstoot nog altijd bespaard gebleven en ik hoop dat ook nooit mee te maken.

De portofoon van de agente gaat af. ‘Zijn we klaar?’, vraagt ze terwijl ze al een klein sprintje naar de deur trekt. Ik zeg dat we inderdaad zover zijn. ‘Top, ik moet nu gaan. Even een kat uit de boom halen.’