Met onbekende bestemming

Het is juni 2008. Het EK staat voor de deur. Zojuist hebben Laura en ik weer een ivf-poging, of liever pgd-poging gewaagd. Met alles erop en eraan. Laura is gesloopt, fysiek en mentaal. En ik ook eigenlijk.

Het is bijna vier jaar geleden dat onze zoon Lennard vlak na zijn geboorte overleed en het is bijna drie jaar na het overlijden van zijn broertje Simon. We zijn in diepe rouw eigenlijk. Hoe gaat ons pad lopen als we zonder kinderen blijven? We staan op een T-splitsing. Linksaf was onze weg uitgetekend: liefde van je leven aan je zij, mooi huis, beiden goede opleiding en prima banen en vooruitzicht, daar passen een paar kinderen bij. Zou je denken. Niet voor ons. Voor ons wacht de afslag naar rechts, die van nog steeds een mooi lief, een mooi huis en een mooie loopbaan in het verschiet. Maar zonder kinderen.

We besluiten een soort roadtrip te doen en ‘s avonds krijg ik een appje van de fysiotherapeut van het Nederlands Elftal, Jörgen van Hattem, met wie ik vijf jaar samenwerkte als begeleidend sportarts van de vertegenwoordigde elftallen van de KNVB. Ik app: waar zitten jullie eigenlijk met Oranje? In Lausanne blijkt, daar rijden we morgen langs! ‘Nou, kom dan langs op de training, regel ik voor je!’

We nestelen ons op de tribune naast alle pers. Tien minuten na de start van de training komt persvoorlichter Kees Jansma de tribune op: ‘Het is tijd heren, gaat u mee?’ en hij dirigeert vriendelijk edoch resoluut alle cameramannen en schrijvende pers weg van de tribune. Hij kijkt met een vraagteken naar ons. ‘En jullie?’ ‘Uh wij mochten blijven, op verzoek van Jörgen.’ ‘Oh ja, veel plezier.’ We kijken elkaar aan, en voelen ons heel bijzonder. Er volgt een scherpe training, waarin ik Robben geblesseerd zie afhaken en ik Boula en Afellay een basisplek denk te zien afdwingen. Na afloop sta ik bij de uitgang en achtereenvolgens komen de bondsarts, de fysio’s, Robin van Persie en Johnny Heitinga een praatje maken. ‘Goh, is dit een mooie bestemming om op vakantie te gaan?’ vraagt Johnny. Jörgen heeft hem vast ingelicht over onze situatie, en hij heeft mijn boek, dat ook, ‘Bram Breedveld Spits van Oranje’, waarin Johnny een rol heeft als toekomstig bondscoach. ‘Hé doc, het beste hè!’ En Johnny loopt weg.

Die avond lig ik gelukzalig in bed te dromen van de opstelling, die ik als enige, naast Marco van Basten, al weet. Het zou een bijzonder heilzame periode worden dat EK, met twee onvergetelijk sprankelende wedstrijden waarin Oranje de vloer aanveegt met wereldkampioen Italië en vice-wereldkampioen Frankrijk. Van Persie, Robben, Sneijder en Van der Vaart nemen definitief het stokje over. Mijn vrouw Laura en ik kijken deze twee wedstrijden op een gigantisch scherm op het plein in Bern, te midden van een oranje zee van fans. Ik neurie nog maandenlang onder douche het door 50 duizend kelen geschreeuwde Campione del mundo, maar dan met een wat minder woke tekst dan deze, u begrijpt het. Iets over Luca Toni. Hoe unwoke ik dat toen ook al vond, het heeft zich onlosmakelijk vastgeklonken aan mijn herinnering aan de beide nachten van Bern. Ongemerkt neurie ik steeds weer: ‘Luca Toni na na na’.

Een week later eindigt het sprookje in een nachtmerrie als daags voor de kwartfinale tegen Rusland de vrouw van Boulahrouz tijdens de zwangerschap hun kindje verliest. Het drama heeft zo’n impact op de groep, dat de wedstrijd tegen de Russen eigenlijk kansloos verloren gaat, de vrolijk stemmende energie is totaal verdwenen uit het wervelende team. Heel even rouwt Nederland mee met Boula. En ook een beetje met ons. Dat biedt, naast de enorme vrolijke energie van beide poulewedstrijden, levensenergie om de rouw enigszins de kop te bieden. Life goes on, we gaan rechtsaf op de T-splitsing met onbekende bestemming. Maar met elkaar. En we neuriën: ‘Lau en Cassie, na na na’.

Luister ook de podcastaflevering: EKopCast - Blessureleed.