Verzekeringsartsen weten te weinig van long covid

De WIA-beoordeling van patiënten met long covid kan stukken beter. Nu hebben verzekeringsartsen bij het UWV te weinig kennis van zaken en beoordelen ze te verschillend. Dat blijkt uit een kleinschalig onderzoek door verzekeringsartsen Jim Faas en Nina Wijnands.

De onderzoekers analyseerden de gegevens van 46 cliënten met long covid die zich totaal niet herkenden in de conclusies van de UWV-artsen over hun belastbaarheid. Met verstrekkende gevolgen voor hun recht op de arbeidsongeschiktheidsuitkering, de WIA.

De overwegingen van de verzekeringsartsen waren, aldus beiden, ‘meestal kort door de bocht en zonder navolgbare argumentatie van de belemmeringen in hun rapporten en in de FML’ – dat is de Functionele Mogelijkhedenlijst, een overzicht van de mogelijkheden en beperkingen van een patiënt. Hun rapport bevat een bijlage met pijnlijke ervaringen, opgetekend uit de mond van cliënten van het UWV. Zoals deze: ‘De verzekeringsarts luisterde amper naar wat ik en mijn man te zeggen hadden. Voorbeelden maakte ze belachelijk, alleen mijn gebroken schouder vond ze interessant (…), ik heb daar bijna geen last meer van. Maar mijn klachten van postcovid hoorde ze niet.’

Hiaten

Faas en Wijnands constateren hiaten in de kennis van de verzekeringsartsen over de klachten en belemmeringen, die zijn beschreven als passend bij long covid. Zo werden bijvoorbeeld hersenmist, overprikkeling, geheugen- of concentratieproblemen en ‘energetische belemmeringen’ vaak niet goed uitgevraagd. Opmerkelijk was het gebrek aan kennis van de gevolgen voor het functioneren van Post Exertionele Malaise (PEM) en het Posturaal Orthostatisch Tachycardie Syndroom (POTS) – beide veel voorkomend bij long covid. Daar komt nog bij dat verzekeringsartsen bij patiënten met een medische voorgeschiedenis waarin psychische problematiek domineert, de neiging hebben verminderde belastbaarheid niet of minder toe te rekenen aan de beperkingen door long covid maar aan die psychische klachten.

Oproep

De onderzoekers beseffen dat ze een in omvang beperkt onderzoek hebben uitgevoerd. Het ziektebeeld van long covid heeft bovendien een grillig en verschillend beloop, wat de beoordeling in de spreekkamer niet gemakkelijk maakt, erkennen ze. Maar in het licht van het feit dat verzekeringsartsen bij het UWV inmiddels ruim tienduizend beoordelingen hebben verricht waarin de diagnose long covid centraal staat, zien Faas en Wijnands in hun bevindingen toch voldoende reden om een grootschalig onderzoek naar de kwaliteit van de beoordeling van patiënten met long covid aan te bevelen. En ze doen een oproep meer eenduidigheid na te streven in die beoordelingen. Ontwikkel daarvoor nascholing en een leidraad, luidt hun advies, gebaseerd op kenmerkende casuïstiek over beloop en behandeling van long covid.

Jim Faas is blij dat het UWV heeft laten weten de bevindingen en conclusies serieus te nemen. ‘Dat moet nog wel worden omgezet in daden, maar dit is een begin.’

Zie ook: https://www.jimfaas.nl/publicaties/longcovid-vooronderzoek-medische-rapportages-wia