En toch ben ik dankbaar
Plaats een reactie
Ik ken de krantenkoppen over de Nederlandse zorg, over de personeelstekorten en wachtlijsten, de zorgplafonds en schaarste aan medicijnen. Ik lees het. Ik ken de gesloten bedden door ziek, overwerkt en schaars personeel. Ik zie het. Ik doe de extra diensten vanwege zwangerschapsverlof en voel me schuldig als ik me ziek moet melden. Ik ervaar het.
Maar als je samen met je benauwde baby van 8 weken plotseling zélf het zorgsysteem wordt ingeslingerd, dan wordt het ineens echt. Ik voel het, de frustratie en de stress. Bijvoorbeeld als je telefonisch 55 minuten in de wacht staat bij de hap.
En dan het advies krijgt een uur te wachten en je eigen huisarts te bellen. Als je vier uur wacht op een terugbelconsult bij de huisarts. Als je een uur in de ambulance moet voor een ziekenhuisbed. De grenzen van het systeem waarin je al die jaren zo gepassioneerd werkt, in your face.
En toch ben ik dankbaar voor de Nederlandse zorg en voor mijn collega’s. Want voor mijn baby was er een veilige plek om ziek te zijn en te herstellen. Zonder bommen en luchtalarm, en met zuurstof, de juiste medicijnen en het fijnste ziekenhuispersoneel dat je je kunt wensen.
Ook een praktijkperikel of anekdote delen? Dat kan (desgewenst anoniem)! Mail naar kopij@medischcontact.nl.
Meer perikelen:- Er zijn nog geen reacties
