Slecht opgevoed?

Het is het begin van mijn avonddienst wanneer er een traumaoproep komt voor een kind. Uiteraard gaat het om een ongeval met een fatbike, uiteraard droeg de veel te jonge bestuurder geen helm. Maar daar gaat het dit keer niet over. Het gaat over deze patiënt. Een tiener met niet-westerse achternaam wordt, zeer contusioneel, de traumakamer opgereden. Omdat mijn rol op de trauma­kamer in eerste instantie vaak minimaal is, richt ik me op vader.

Vader is heel bleek en dreigt elk moment flauw te vallen. Ik pak een stoel voor hem en leg uit wat er gaat gebeuren. Dat er altijd heel veel mensen bij een trauma­opvang zijn en we eerst snel verschillende onderzoeken zullen doen. Het ziet er vanaf onze hoek angstaanjagend uit en ik heb met hem te doen.

Ondertussen is men met man en macht bezig de patiënt in bedwang te houden. Ze wil zitten, noemt iedereen ‘gast’ en weet niet dat ze een ongeluk heeft gehad. Helaas moet ze gezien het ongevalsmechanisme met haar hoofd in de ­headblocks, wat haar paniek alleen maar groter maakt, en haar gedrag nog onrustiger. Omdat een CT-scan gemaakt moet worden geven we haar wat ­sedatie, waarna de rust ­terugkeert.

Ik wil vragen ­waarom ze dat ­zeggen, maar ik vraag het niet

Met vader en patiënte nog op de traumakamer kijken wij in een andere ruimte mee met de radioloog naar de beelden van de CT-scan. Gelukkig valt het mee. Iemand zegt: ‘Geen grote afwijkingen, alleen een contusie dus.’ Waarna iemand anders aanvult: ‘Een contusie en slecht opgevoed.’ Het wordt lachend beaamd. En ik zeg niets. Ik wil vragen waarom ze dat zeggen. Of het met haar achternaam te maken heeft. Maar ik vraag het niet. Ik zeg niets en laat de opmerking en het moment om daarop te reageren voorbijgaan.

Ik vind van alles van fatbikes en ik hoop dat men bedoelde dat de slechte opvoeding daarover ging.

Maar ik vroeg niets en hield mijn mond. En dat is misschien nog kwalijker dan zo’n opmerking maken.