Privacy in de thuiszorg

Uiteraard hebben wij hier beleid voor. Zoals we in de zorg voor alles beleid hebben. Neem het uitgewerkte contract tussen Careyn en de thuiszorgcliënt. Als een cliënt een camera in huis heeft en een collega van ons er komt zorgen, dan wordt dit besproken en het contract ­onder­tekend. Niet filmen zonder afspraken, of bewaren van de beelden. Tijdens de zorg afdekken van de camera, zodat de collega niet ongewenst in beeld komt. Allemaal ­geregeld.

Maar wat gebeurt er als een thuiszorgmedewerker opeens een opgehangen camera ontdekt? Eerder niet opgevallen. Ook niet besproken. De medewerker heeft een band ­opgebouwd met de cliënt, maar voelt zich bekeken. Onveilig. Wie kijkt er mee? Worden de beelden ­opgenomen? Bespreekbaar maken is moeilijk.

Een ­dilemma.

In de thuiszorg staat iemand er altijd alleen voor

In een ziekenhuis is er bij ­onverwachte situaties altijd wel een collega in de buurt die om raad kan worden gevraagd. Die ondersteunt als het even ­moeilijk is. Die meegaat. Daar is geen beleid of contract voor nodig. Gezamenlijk wordt het opgelost.

In de thuiszorg staat iemand er altijd alleen voor. Dat kost kracht, kennis, persoonlijkheid en vaardigheid. Dat hebben ze allemaal. Ik vind ook dat wij als bestuurders onze mensen daarin moeten steunen. Hoe? Door ze extra te trainen met dit soort dilemma’s om te gaan. Of waar ze terechtkunnen voor raad en daad. Zo nodig maken wij nieuw beleid.

Ik besef dat beleid en ondersteuning nooit afdoende zijn. Daarom is het nodig dat er in de samenleving wordt gepraat over de vraag of iemand thuis, zonder afspraken, camera’s kan ophangen. En ongevraagd onze collega’s filmt. Want dit raakt de privacy en de bescherming van het individu. Laten we dat gesprek voeren. In het besef dat een camera wel degelijk kan helpen voor de familie als de ­thuiszorg er niet is.