Cultuur van doen

Dat de meerderheid van de ondervraagde artsen vindt dat ernstig zieke patiënten in hun laatste levensfase te lang worden doorbehandeld illustreert dat de centrale rol van de medische inhoud in ons vak ook nadelige kanten heeft (MC 22/2012: 1326). Zelfs in een tijd van een probleemgeoriënteerde opbouw van de medische studie en een competentiegerichte vervolgopleiding geniet je als dokter, zowel in je eigen werkomgeving als in de buitenwereld, toch het meeste aanzien als je uitblinkt in de medische inhoud van je vak. Een nieuwe operatierobot, langere overleving door betere chemo bij kanker, knappe invasieve technieken bij hart- en vaatziekten. Dat draagt bij aan een cultuur van doen, van blijven behandelen, van meer medicatie voorschrijven en opereren. Dat stemt niet altijd overeen met het patiëntenperspectief, zo maakt het artikel duidelijk.

Voor alle duidelijkheid: bij een levensbedreigende situatie en bij spoedgevallen moet je als dokter vaak eerst handelen en dan pas vragen wat de patiënt ervan vindt. Da’s duidelijk. Maar in de meeste gevallen zijn er verschillende wegen naar Rome in de behandeling, en heb je de tijd om daar een gewogen beslissing over te nemen. Patiënten stellen het op prijs als ze daarover met hun arts samen een besluit kunnen nemen. Daar hoort het serieus exploreren van de wensen en omstandigheden van de moderne, goed geïnformeerde, patiënt bij. Uit onderzoek blijkt dat zulke gezamenlijke besluitvorming effectievere zorg oplevert.

We moeten de dokter van de toekomst dus leren om gezamenlijk met hun patiënten besluiten te nemen. Maar hoe gaan we dat doen als de opleiders zelf het blijkbaar onvoldoende toepassen? We hebben onze opleidingen nog lang niet genoeg gemoderniseerd. En onze opleiders ook niet.

Paul Brand, kinderarts