Jullie deden wat jullie konden

‘Whoever stays until the end will tell the story. We did what we could. Remember us.’

Deze woorden op het whiteboard van het Al Awda ziekenhuis in Gaza zijn van een paar maanden geleden. Maar het raakt nog steeds de kern van het leed van onze collega’s en hun patiënten in Gaza in de afgelopen bijna acht maanden.

Gisterenochtend op het onophoudelijke liveblog van de NOS was het bericht te lezen over de gedode collega’s van de Palestijnse Rode Halve Maan: Haitham Tubasi en Suhail Hassouna.

Ik moest denken aan de woorden die Mohammed Shamallakh de avond daaraan voorafgaand uitsprak, de geneeskundestudent uit Gaza die die avond tot Student van het Jaar 2024 van Erasmus Universiteit is gekozen. Ondanks het verlies van ruim veertig familieleden in Gaza, zet hij zich onvermoeibaar in voor de humanitaire zorg voor zijn thuisland maar ook voor zijn medestudenten uit Gaza. Hij heeft eind oktober 2023 aan de wieg gestaan van een oproep voor een staakt-het-vuren om medische zorg mogelijk te maken, samen met Isabel van Hövell-Ullmann en mij. De oproep is door honderden collega-zorgprofessionals, onder wie vele hoogleraren ondertekend.

De woorden van Mohammed tijdens de uitreikingsceremonie afgelopen woensdagavond nodigen uit om stil te staan bij de oorverdovende ongemakkelijke stilte die ons als collega’s in de zorg in de greep heeft gedurende deze ‘complexe’ en ‘lastige’ acht maanden met bijna 15 duizend verloren kinderlevens. Mohammed Shamallakh: ‘As Noor said: Erasmus MC is my second home and it doesn’t feel like it anymore. And Gaza is my first home, and it doesn’t look the same anymore.’ Refererend aan het gedicht dat Noor de Wijs voorlas in oktober tijdens de herdenking een week na de schietpartij in Erasmus MC.

Praten over menselijk leed en medische catastrofe waar dan ook ter wereld hoeft niet ingewikkeld te zijn als we vanuit compassie voor de medemens denken. Want vanuit die compassie is het leed van onze collega’s en hun patiënten altijd invoelbaar. Want we zijn met elkaar verbonden door onze eed. Een verbond met compassie als fundament.

Wij zullen hen niet vergeten die er niet meer zijn en die er waren tot hun eigen einde. Door hen niet te vergeten zullen we hun moed en veerkracht, ingegeven door compassie, een gezicht geven.