Ik had het verschil kunnen maken
4 reactiesMijn hart klopt in mijn keel. Voorzichtig til ik het laken op. De schoenen had ik al herkend. Nu herken ik zijn gezicht. Dit is de man die ik vanochtend op mijn spreekuur gezien heb. Onmiskenbaar. Ik had hem gerustgesteld en uitgelegd dat het niet van zijn hart kwam. Dat het de spieren van de borstkas waren die hem pijn deden en dat dat kwam door alle stress die hij had. Hij had mij verteld dat hij volgende week zijn huis uit moest. Dat hij geen onderdak had voor zichzelf en zijn honden. Maar dat hij nooit de honden in de steek zou laten.
Niemand leek hem te kunnen helpen. Hij viel van de ene ellende in de andere. Had grote schulden en was daardoor op het verkeerde pad terechtgekomen. Hij wist geen uitweg meer. Zijn ambulant begeleider kon ook niets voor hem betekenen. Vanaf volgende week zou hij op straat moeten leven. Met een recept voor extra pijnstillers en een tranquillizer had hij de spreekkamer verlaten.
En nu, slechts een paar uur na ons gesprek, ligt hij hier, in het mortuarium, dood. De lijkvlekken staan op zijn lichaam. Zijn pupillen lichtstijf. Verslagen loop ik terug naar het bureau en vul de overlijdenspapieren in. Hij had geen contact meer met zijn familie, al meer dan twintig jaar niet. Hoe eenzaam is deze man gestorven. Niemand die nog naar hem omkijkt. Niemand zal nog verhaal komen halen. Ook voor een aanklacht hoef ik niet te vrezen. Ik zal mezelf moeten bevragen en de casus voorleggen aan onze calamiteitencommissie. Want ook al was er objectief gezien geen enkele afwijking of teken van een hartinfarct en was hij diezelfde nacht al cardiaal nagekeken, blijkbaar hebben mijn collega’s en ik toch een steek laten vallen. Ik had het verschil kunnen maken voor deze man, maar heb de verkeerde afslag genomen.
Het is bekend dat dit het moeilijke is van de huisartsgeneeskunde. Het manoeuvreren tussen pluis en niet pluis, tussen te veel en te weinig insturen. Tussen defensieve en heroïsche geneeskunde. Het maakt ons vak boeiend, uitdagend maar soms ook verrekte lastig. Elke arts heeft een kerfstok, wordt er gezegd. Vandaag is er op de mijne een streepje bijgekomen.
Meer blogs
H.J.G.M. Meens
Specialist ouderengeneeskunde , Loosdrecht
Elke arts heeft een kerfstok. Maar ook een eigen kerkhof(je). Dat is inherent aan dit vak. Een mens is geen machine en ieder mens gaat dood. Zeker als huisarts, met een beperkt arsenaal aan diagnostische hulpmiddelen, wordt je soms (of regelmatig? ) ... geconfronteerd met situaties die je niet goed kunt verklaren. Het is goed om je altijd af te vragen of je goed gehandeld hebt, en daar moet je het dan mee doen.
J.A. Bruggers
Huisarts, Groningen
Wij hebben het onverwacht overlijden niet kunnen voorspellen, DUS wij hebben een steek laten vallen. Wat een onzin!
I. Nanninga
Arts, Groningen
Idd degene die hier steken hebben laten vallen is de samenleving die voor deze mensen geen houvast biedt.
J.M. Keppel Hesselink
arts-farmacoloog, Bosch en Duin
Amica, je schrijft: " Want ook al was er objectief gezien geen enkele afwijking of teken van een hartinfarct en was hij diezelfde nacht al cardiaal nagekeken, blijkbaar hebben mijn collega’s en ik toch een steek laten vallen."
Geen kenmerkende sym...ptomen of tekenen van een dreigend hartinfarct, geen objectieve tekenen, zelfs nagekeken door een cardioloog in de nacht. Dan heb je volgens mij geen enkele steek laten vallen. Soms is er ook zo iets als noodlot. Of toeval. Of whatever. Maar een huisarts is geen helderziende en geen tovenaar. Ik zou me zelf geen schuldcomplex aanpraten. Het lijkt alsof je zeer adequaat gehandeld hebt. Er zijn natuurlijk velen die door de stress aspecifieke symptomen hebben als deze. Daartussen zit dan toevallig een patient die wel een probleem heeft wat alleen op dat moment nog niet detecteer baar is of blijkt. Dat is de onzekerheid die het vak geneeskunde typeert. En in de achteruitkijkspiegel lijkt het allemaal altijd veel duidelijker. Volgens mij geen verkeerde afslag. Maar OK ik ben zeker niet maatgevend!
[Reactie gewijzigd door Keppel Hesselink, Jan op 23-10-2023 22:17]