Huisarts worden? Doe het niet!

Als nieuwsberichten mijn belangrijkste bron van informatie zouden zijn, zou ik abrupt mijn baan opzeggen. ‘Managementtaken leiden tot burn-out bij huisarts’ (Medisch Contact, 2 februari 2024), ‘Agressie tegen huisartsen steeds heftiger, soms zelfs permanente bewaking nodig’ (EenVandaag, 24 augustus 2023), ‘Jeugdartsen willen taken van overbelaste huisartsen overnemen’ (Volkskrant, 26 april 2024), ‘Werkdruk huisartsen neemt toe door desinformatie: “Soms heel vervelende gesprekken’’ (nos.nl, 20 mei 2024).

Zomaar een selectie uit de headlines, allemaal niet ouder dan een jaar. En dan vergeet ik nog de talloze artikelen over het huisartsentekort, de huisvestigscrisis en frustratie over niet verschijnende patiënten. Als ik mijn eigen vak door de ogen van een buitenstaander bekijk, dan word ik niet vrolijk. Voor je het weet krijgen mensen het idee dat het toch wel heel verschrikkelijk moet zijn om als huisarts te werken.

En blijkbaar heeft die gedachte inmiddels ook bij een deel van mijn collega’s postgevat. Zo blijkt uit een enquête van Medisch Contact dat 40 procent van de artsen jongeren afraadt om te starten met geneeskunde. Mijn moeder vroeg me deze week: ben jij ook zo veel tijd kwijt aan de strijd tegen desinformatie? Ik vertelde haar dat ik het weleens tegenkom, maar dat het zeker geen dagtaak is. Ook ben ik een paar weken geleden een keer bedreigd door een mevrouw, maar dat was voor het eerst sinds jaren. Het lijkt erop dat het beeld dat in de media geschapen wordt over ons vak, niet strookt met de werkelijkheid. Niet dat er onwaarheden worden geschreven, maar er is veel meer te zeggen dan wat de krantenkoppen vertellen.

Een kleine greep. In mijn ervaring zijn de meeste patiënten allervriendelijkst. Dat ik dagelijks de verhalen mag horen van mensen met allerlei verschillende achtergronden, zie ik als een voorrecht. Onze maatschappij verbubbelt, maar huisarts zijn is toch wel een goede remedie tegen al te eenzijdige contacten. In mijn praktijk zitten toeslagenouders, bootvluchtelingen, coronaontkenners, priesters, acteurs, bakfietsyuppen en nog veel meer mensen, allemaal met een eigen verhaal. Als huisarts sta je midden in de maatschappij en het is bijzonder om in de levens van zo veel mensen een rol te mogen spelen.

Het vooroordeel bestaat nog weleens dat een huisarts alleen maar snotneuzen ziet, oftewel, medisch inhoudelijk weinig uitdaging heeft in zijn werk. Mijn ervaring is toch anders. Het klopt dat er dagen zijn dat er behoorlijk wat hoestende mensen op het programma staan, maar over het algemeen vind ik mijn werk juist heel afwisselend en uitdagend. Veel medisch studenten die bij ons werken of coschappen lopen, verbazen zich erover hoeveel interessante pathologie er toch eigenlijk voorbijkomt. Voor mij is dat een van de redenen dat ik voor de huisartsgeneeskunde koos, de afwisseling. Niet voor niks kregen wij bij het afstuderen aan het Erasmus MC de titel ‘specialist in veelzijdigheid’. En dan heb ik het nog niet eens over de vele kansen die zich in de loop van de jaren voordoen om het werk te verrijken met onderwijs- of bestuursfuncties, als je dat leuk vindt.

Om de beeldvorming dus een beetje recht te trekken, heb ik vast een aantal alternatieve krantenkoppen bedacht:
‘Huisartsen erg blij met hun afwisselende baan’
‘De meeste patiënten deugen, aldus Rotterdamse huisarts’
‘Op zoek naar zinvol en inspirerend werk: word huisarts’

Nu nog een journalist vinden die er een artikel bij wil schrijven.