Facetten van whiplash

Het artikel ‘

Facetten van whiplash’

van H. Reinders (MC 1/2002: 11) is voor mij aanleiding om te reageren.

Collegae die veel werken met de gevolgen van dit soort nekletsel weten dat met de beschikbare middelen de diagnose alleen klinisch (in tegenstelling tot bijvoorbeeld radiologisch) is te stellen. Eveneens wordt algemeen geaccepteerd dat zowel de persoonlijkheid van de getroffenen als de emotionele reacties van deze mensen op situaties en gebeurtenissen, veel invloed hebben op de intensiteit van de klachten. Echter, dit betekent níet dat we hier te maken hebben met ‘een door mensen gemaakt ziektebeeld’. Daarmee suggereert collega Reinders dat dit syndroom of ziektebeeld in medische zin ‘eigenlijk’ niet zou bestaan.

Naast de klachten van pijn (die objectief evenzeer onaantoonbaar zijn als mijn pijn in reactie op het onderhavige artikel, maar die evenzeer wél bestaan) zijn er enkele typerende klinische kenmerken van het syndroom, bekend bij de artsen en paramedici die daarmee werken. Wil collega Reinders objectief waarneembare temperatuurverschillen aan de huid tussen rechts en links, en eenzijdige trofische veranderingen in de spieren van de arm tot imaginaire verschijnselen bestempelen?

En ook de vaak effectieve werkzaamheid van een blokkade van de ganglion stellatum om het syndroom te couperen indien snel na het ontstaan toegepast?

Het vegetatieve zenuwstelsel en de psyche van de patiënt, en hun samenspel zijn evenzeer deel van diens persoon en behoren evenzeer tot het terrein van de medicus als dat van de (andere) afzonderlijke organen.

Collega Reinders heeft met zijn artikel een aardige dienst geleverd aan de verzekeraars, die zijn bijval zeer zullen appreciëren, maar een zeer slechte dienst aan de patiënten die vaak jarenlang geïnvalideerd blijven na het nektrauma dat wij zijn kennen als ‘whiplash’.

Amsterdam, januari 2002