Dokters in de administratie

Tijdens het co-schap psychiatrie zit ik bij het zoveelste overleg. Ditmaal over het assistentenonderwijs. Hierbij zijn alle opleiders en overige psychiaters aanwezig en is er ook tijd voor een bespreking van de stand van zaken.

Een van de arts-assistenten bespreekt een klacht namens de andere assistenten. Ditmaal betreft het de bereikbaarheid van de artsen voor de patiënten. De assistenten worden namelijk horendol van de patiënten die met ze willen praten. Te pas en te onpas kunnen de patiënten de arts-assistenten rechtstreeks bellen en desnoods oppiepen. Dit brengt natuurlijk danig de tijd in gevaar die nodig is voor het bijhouden van alle statussen, het invullen van juridische papieren en het maken van samenvattingen voor het multidisciplinaire overleg. De arts-assistenten komen om in 500 verschillende formulieren, in verschillende kleuren en verschillende versies. Tijd om met de patiënten praten is er eigenlijk niet en eigenlijk willen ze dat ook niet: ‘Ze zitten de hele dag aan mijn kop te zeuren’ en ‘Het zit me tot hier’.

De opleider merkt terecht op dat assistenten er nu juist zijn om met de patiënten te praten. Hij geeft wat tips hoe je dit soort telefoongesprekken kort kan houden en hoe je patiënten duidelijk kunt maken dat ze afspraken moeten maken.

Ik hoor dit alles aandachtig aan en bedenk dat dit toch te achterlijk is voor woorden. Je begint aan de studie geneeskunde voor de contacten met de patiënten en de hulp die je op die manier kunt

verlenen. En in de praktijk wil je je patiënten zo min mogelijk zien. Word je daar nu arts voor?