Bespiegelingen van een scheidend voorzitter

Nog even en het is 2004. Mijn bestuursvoorzitterschap van drie jaar bij de Orde is voorbij en het is tijd voor een blik in de toekomst. Hoe ziet het er over vijf jaar uit? Een langere termijn is nauwelijks te voorspellen. Bij de vooruitblik is de terugblik op de veranderingen in de afgelopen vijf jaar behulpzaam.

In 1999 begon ik met het voorzitterschap van de Nederlandsche Internisten Vereeniging, gevolgd in 2001 door het voorzitterschap van de Orde. Weet u nog wat er speelde in 1998/1999? Het eerste paarse kabinet met Els Borst, het schuchtere begin van

producttypering en DBC’s, de start van de eerste

zorgvernieuwingsprojecten, de start van richtlijnprogramma’s voor wetenschappelijke verenigingen en de eerste vervolgstappen van de heelkunde met de complicatieregistratie. Niks geen AMS, honoreringsregelingen academici of uurtarieven. Nog volop

goodwilldiscussies en de arbeidstijdenwet. De Orde net weer op stoom met Floris Sanders en een kersverse federatie KNMG (aan velen is dat proces voorbij gegaan). Durft u,

kijkend naar de verschillen tussen toen en nu de voorspelling over 2009 aan?

Over vijf jaar behandelen we nog steeds patiënten en doen dat, ondanks alle multidisciplinaire teams en samenwerkingsmodellen, nog steeds in een intensieve een-op-eenrelatie met de patiënt. Openbaarheid van onze prestaties en allerhande kwaliteitsnormen en indicatoren zijn, mede afgedwongen in het onderhandelingsproces, onze dagelijkse kost. De opleidingen voor alle medisch specialisten zitten propvol, geen agnio meer te vinden, maar de grote uitstroom vertaalt zich niet in een evenredige toename van capaciteit. Er zijn meer parttimers, meer vervroegde uittreders en meer uitvallers in een vroege fase na hun specialisatie.

Over vijf jaar hebben we alweer de opvolger van Hoogervorst  (of misschien wel weer de opvolger daarvan), met weer nieuwe ideeën over het dan net geheel ingevoerde DBC-systeem. Dat draait dan volledig voor het hele electieve, chronische en academische

segment, met marktwerking en prijsconcurrentie in het dan enkele jaren nieuwe verzekeringsstelsel. ZBC’s hebben niet meer dan 10 procent van een zeer specifieke markt, ziekenhuizen leveren kwaliteitszorg, maar hebben geleerd keuzen te maken. Het nieuwe kabinet maakt zich (zoals gebruikelijk) zorgen en denkt alweer over wijzigingen in de net door iedereen doorgevoerde laatste aanpassingen in het systeem. Dokters zijn in 2009 net tevreden over de ICT, waarbij het landelijk, overal toegankelijke, elektronische medicatiedossier zijn nut heeft bewezen. We durven dan te denken aan verbreding naar een volledig EPD in alle ziekenhuizen en praktijken. De ICT-industrie heeft de medische markt als groei- en winstgebied ontdekt, ziet haar kansen en is de grote stimulator voor de sector. Dat gaat geld kosten, maar wie durft, komt er met grote (tijds)winst uit.

Medisch-technisch kunnen we veel meer en

kan het sneller dankzij de technologie van (radio)diagnostiek, minimaal invasieve ingrepen en veel, heel veel geneesmiddelen. De wachtlijsten zijn, dankzij betere bedrijfsvoering, aanzienlijk korter of afwezig, en buitenlandse behandelingen vinden uitsluitend plaats in zeer geavanceerde, hooggespecialiseerde expertcentra. En hoe is het met ons? De Orde heeft dan meer dan 10.000 leden, heeft een

verenigingstak en een aparte kwaliteitstak voor zorgprocessen en zorgvernieuwing en de eerste gesprekken met de NVZ zijn begonnen over een nog hechtere samenwerking, waarbij soms zelfs het woord ‘fusie’ valt. De federatie KNMG is dankzij een verstandige keuze - het zich beperken tot haar kernactiviteiten - herkenbaarder voor een groter deel van alle artsen en medisch specialisten.

En ik, droom ik dan nog steeds of zijn deze vooruitblikken dan realiteit? Ik slaap tegenwoordig wel beter, maar ik ben klaarwakker en overtuigd van de realiteitszin van mijn bespiegelingen en weet dat velen van u daar een belangrijke bijdrage aan gaan leveren.
Ons vak is de inzet van de Orde van Medisch Specialisten via haar leden waard.