Roofbouw
1 reactieHet verbaasde me hoe opgelucht ik was toen ik ziek werd. Alsof ik niet al die tijd al had geweten dat de tijdelijke oplossing lag in het indrukken van de pauzeknop. Die ik vervolgens in min of meer gezonde toestand niet had durven indrukken.
Want: e-mails, telefoontjes, wachtlijsten, patiënten en op korte termijn geen plek in mijn agenda waardoor anderen nadeel ondervonden van mijn, ja mijn wat eigenlijk, mijn overbelasting? Dat was toch míjn probleem? Ik maak hier toch kennelijk niet de goede keuzes, tussen werk, diensten, gezin, familiale en sociale verplichtingen?
Hoe oneerlijk om daarmee patiënten te benadelen door hun afspraak te laten afbellen. Patiënten die grotere problemen hebben dan een hoge hartslag, een diepe vermoeidheid en een aanhoudend opgejaagd gevoel. En dat diezelfde patiënten pas drie of vier weken later terechtkunnen vanwege een ramvolle agenda, alleen maar omdat ik mijn balans niet weet te vinden?
Maar toen werd ik ziek en lag ik in bed. Ik lag en verder niets. Ik herinner me dat ik ondanks de koorts zo opgelucht was dat ik voor het eerst in lange tijd even niets hoefde. Ik had eindelijk iets beet, een excuus, een reddingsboei, in de vorm van een flinke infectie die mijn afwezigheid voor zowel mezelf als voor mijn werkgever voldoende legitimeerde. Mijn wereld vernauwde zich op een prettige manier, ondanks de, afwisselend, koude rillingen en zweetaanvallen.
Maar toen werd ik ziek en lag ik in bed. Ik lag en verder niets.
Maar ik was nog geen vier uur ziek of een door mijn werkgever ingehuurde verzuimconsulent belde op mijn privénummer. Ze belde om te informeren hoe het met me ging, zei ze. Dat was beleid, zei ze. Veel mensen melden zich ziek per mail zonder een goede reden op te geven. Ik was dus ziek, zei ik, zoals ik in mijn mail aan het secretariaat, manager en mijn naaste collega’s ook al had geschreven. Of ik al wist hoe lang het ging duren, vroeg ze. En wat ik nodig had om snel weer op te knappen. Ik wist het niet, stamelde ik, wat tijd misschien, maar zo snel als ik kon zou ik het werk weer oppakken natuurlijk. Nou beterschap, zei ze, en dat ze aan het einde van de week weer zou bellen.
Toen we ophingen voelde ik me rot. Mijn koortsbubbel was doorlaatbaar geworden, bevattelijk geraakt voor de belangen van de buitenwereld. Ik meld me nooit ziek, dacht ik. Waarom laat je me niet even met rust, vanwaar het wantrouwen? Ik bedonder je heus niet. Na haar belletje verwerden haar vragen tot mijn eigen interne oordeel. Drie dagen later ging ik weer aan het werk, nog lang niet opgeknapt.
D.K. Noppe
AIOS bedrijfsgeneeskunde
Wat een gemiste kansen in dit praktijkperikel van een collega met wie het niet goed gaat. Een contactmoment met de verzuimconsulent of (bedrijfs)arts zou steunen en helpend moeten zijn, en niet van controlerende aard. Dat is ook niet het doel van con...tact met de arbodienst, het noemen van woorden als 'een goede reden' is dan ook niet op zijn plek. Ook jammer dat de werkgever blijkbaar als beleid heeft dat een verzuimconsulent al op de eerste dag (!) belt, zo'n contactmoment is prima iets wat de werkgever in de eerste weken zelf zou moeten kunnen doen (en ook hoort te doen!). De verzuimconsulent en bedrijfsarts komen vervolgens later in beeld als blijkt dat het verzuim langer duurt of uiteraard eerder, als er een specifieke vraag is vanuit werkgever/werknemer op het gebied van werk en gezondheid. Ook voor de werknemer ligt er een uitdaging om de verzuimconsulent/bedrijfsarts te zien als een hulpverlener en sparringspartner, en om aan te durven geven waar hij écht mee zit. Er zijn hier legio interventies te bedenken die ingezet hadden kunnen worden, dit 'herstel' klinkt verre van duurzaam. Door de insteek van een dergelijk telefoontje wordt die drempel begrijpelijkerwijs ook wel erg hoog.