Hoe dichten we de gaten in de keten?!
1 reactieIn ons land lijk veel maakbaar te zijn, maar in de zorg is dat nogal eens een uitdaging. Zo ook in de medisch-specialistische revalidatiezorg, en dan vooral in de overdracht van klinische opname naar een verpleeg-/verzorgingshuis of thuiszorginstelling.
Voorbeeld: in ons revalidatiecentrum wordt een 65-jarige patiënt opgenomen met een traumatische complete hoogcervicale dwarslaesie. Gedurende de opname, met intensieve therapie, is sprake van enig herstel en lijkt ontslag naar huis mogelijk. Echter door verschillende omstandigheden en gebeurtenissen krijgt patiënt blijvende forse beperkingen, zodat zelfstandig functioneren thuis niet meer haalbaar is. Er blijkt ook sprake van pulmonale achteruitgang, waarvoor nachtelijke non-invasieve beademing noodzakelijk is.
Er wordt een Wlz-aanvraag geplaatst voor een permanente verblijfsplaats in een verpleeghuis. Toegegeven, een complexe situatie met een stevige zorgvraag, maar in principe niet ondoenlijk. Vol goede moed alles uitgezet naar de instellingen in de regio en een ruime schil daarbuiten. Wat blijkt: afwijzing na afwijzing… De zorgvraag is te hoog of te complex, er zijn personeelsproblemen, er is geen plek, enzovoort. Dan wordt patiënt eerst wel aangenomen, is er een kennismaking met personeel en woonruimte, wordt personeel geschoold, hoop gegeven, en volgt toch op het allerlaatste moment weer een afwijzing. Meer instellingen worden uitgenodigd om langs te komen voor kennismaking en scholing c.q. kennisoverdracht op alle mogelijke gebieden, maar de afwijzingen blijven binnenstromen.
Pas na negen (!) maanden is er een geschikte woonplek gevonden binnen een kleinschalige instelling. Patiënt is hiermee in totaal anderhalf jaar klinisch opgenomen in ons revalidatiecentrum. Vooral ellendig voor de patiënt zelf, die zich hierbij zeer afgewezen en somber voelde. Maar ook nadelig voor de doorstroom in onze instelling. Om over de kosten maar niet te spreken.
In ons land komen steeds meer patiënten met een complexe zorgvraag, en is het dus des te belangrijker dat deze doorstroomproblemen verleden tijd worden.
Wij vragen ons af: hoe kunnen we in situaties als deze de gaten in de keten dichten?!
dr. Gesiena van der Wal, revalidatiearts
drs. Matthijs Oosterhoff, revalidatiearts en chef de clinique
H. Reedijk
specialist ouderengeneeskunde, Amsterdam
Zeer herkenbare problematiek. Mijn eigen afdeling ´intensieve zorg´ in het verpleeghuis is na meer dan 20 jaar gesloten, omdat er geen geschoold personeel meer te vinden is. Met pijn in het hart ben ik nu ook vertrokken . Voor patiënten met invasieve... beademing wordt het al helemaal moeilijk, verpleeghuizen sluiten hun afdelingen voor deze mensen, omdat ze het personeel niet rond krijgen, de kosten zijn te hoog , gekwalificeerd personeel zoekt een andere werkplek waar het beter verdienen is en er meer waardering is voor het moeilijke werk. Huisvesting voor personeel speelt ook een rol. In de randstad zijn woningen voor verpleeghuispersoneel onbetaalbaar geworden. En de hoge benzineprijs maakt reizen vanuit de periferie naar de randstad erg onaantrekkelijk. Ik zie wat dit betreft de toekomst met grote zorg tegemoet. Ik zie als enige oplossing meer geld bieden voor personeel dat zorg wil bieden aan deze patiëntencategorie. Het zorgkantoor moet aan het werk.