Een gulle dood

Zijn lever, nieren en cornea blijken geschikt voor donatie. Er is een HLA-match met een ontvanger uit het Police General Hospital in Bangkok. Binnen een mum van tijd staat het uitnameteam van dat ziekenhuis op de operatiekamer van het vier uur verderop gelegen provincieziekenhuis waar ik als vrijwilliger werk. Nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen is er een midline-incisie van supra­sternaal tot suprapubisch. De stappen zoals het mobiliseren en ligeren van belang­rijke organen en vasculatuur, hepariniseren, cannuleren, klemmen en perfunderen volgen elkaar in rap tempo op. We gaan door totdat de buikholte van de donor geheel gevuld is met ijsslush en de veneuze outflow kleurloos is. Na het uitnemen van de lever, volgen de nieren en enkele centimeters iliacaal vene en arterie (voor het geval de ontvanger onvoldoende lengte heeft van, met name de rechter, niervene en nier­arterie). Uitname van beide cornea vindt plaats terwijl de buikholte met vakkundige precisie gesloten wordt.

De donor is gehuld in witte traditionele Thaise kleding en zijn organen bevinden zich in plastic koelboxen. Dan valt er een stilte. De hectiek van zostraks heeft plaatsgemaakt voor serene rust. Alle leden van het uitnameteam uit Bangkok, de staf van het provincieziekenhuis en ik staan tezamen in een boog om de donor, met de handpalmen tegen elkaar aan gedrukt, en onze hoofden licht voorovergebogen in ‘wai’-positie. De hoofdoperatieassistent benoemt dat het ons spijt dat hij slachtoffer is geworden van een verkeersongeval. Ze zegt dat we meeleven met de nabestaanden en dat die zich geen zorgen hoeven te maken over het lot van hun echtgenoot en vader. Zijn organen dienen immers een groot goed: zijn dood doet leven.

Ook een praktijkperikel of anekdote delen? Dat kan (desgewenst anoniem)! Mail naar kopij@medischcontact.nl.