Zaak-Kelly en defensieve geneeskunde (2)

De zaak-Kelly roept in de media veel commotie op die collega Maaswinkel-Mooy met enige scepsis beschouwt. Haar ingezonden brief (MC 16/2003: 626) roept ook ernstige vragen op. Ouders die nu zielsveel van hun gehandicapte kind houden, dienen niet alleen een claim tot vergoeding in vanwege een beroepsfout van de verloskundige die geen prenataal onderzoek verrichtte, ondanks het aanwezig zijn van een door de Klinisch Genetische Centra gehanteerde medische indicatie, maar tevens een vordering namens het kind vanwege hun visie dat Kelly een schadepost is die niet geboren had mogen worden (wrongful life), hetgeen voor mij synoniem is met een vordering op de eigen dood. Als het prenataal onderzoek wel had plaatsgevonden en de ongebalanceerde chromosoomafwijking was vastgesteld, hadden de ouders de keuze tot abortus gehad en had Kelly dus niet bestaan. Een beroepsfout wordt dus aanleiding tot de geboorte van een ernstig gehandicapt kind van wie de ouders zielsveel zijn gaan houden en voor wie zij via het recht niet alleen vergoeding ontvangen voor het levensonderhoud, de verzorging en opvoeding, maar tevens een extra vergoeding, omdat zij een door het hof bevestigde mening zijn toegedaan dat Kelly een onterecht of onrechtmatig bestaan leidt. Kan het bestaan van een foetus of kind in wezen onrechtmatig zijn? Een geaborteerde foetus kan daarentegen niet in beroep gaan als zijn ouders hebben besloten dat zijn kwaliteit van leven volgens hen onvoldoende of onwaardig zal zijn of worden om te bestaan. De ultieme vraag is of er wel zoiets bestaat als wrongful life en als het bestaat, wat dat dan precies inhoudt. Hoe kunnen ouders een onterecht bestaan van hun kind claimen, terwijl ze er zielsveel van houden? En dan te bedenken dat volgens de ouders acht jaar juristerij had kunnen worden voorkomen, mede door de charme van een knuffelbeer.

Tilburg, mei 2003