Watervalletje

Ik raak altijd licht geïrriteerd van het massaal opvolgen van trends. Bijvoorbeeld toen enkele jaren geleden in elk kantoor kantoortuinen werden ingevoerd. Of zoals nu in elke Vinex-locatie in Nederland huizen in jarendertigstijl worden gebouwd. Dan krijg ik al gauw zin in een strak, gestaald huis. Misschien wel omdat massa­trends vaak leiden tot massagedrag. Geef mij dan maar authenticiteit, uniciteit en een tikje eigenwijsheid.

In de zorg hebben we zulke massa­trends ook. Zo merk ik dat het concept healing environment me ook opstaande nekharen begint te geven. Ik geef toe, in het begin was ik gecharmeerd van het idee. Ik vond er veel mooie, warme en holistische kenmerken in terug. Maar nu iedere zorgbestuurder dit idee omarmt, voorzie ik dat we straks achter elke draaideur van elk ziekenhuis ‘worden verrast’ door een klaterend watervalletje. En dan wordt in mij automatisch de kritische piloot wakker. Is healing environment wel zo vanzelfsprekend? Roept dit bij patiënten niet de illusie op dat we hen allemaal en altijd ‘beter maken’? Dat het leven zachtroze en eeuwigdurend is?

Of is onze corebusiness veel meer het verminderen van onzekerheden? De ene keer door diagnostisch uitsluitsel te geven, een andere keer door iemand met een chronische aandoening te leren omgaan met zijn beperkingen. En weer een andere keer door patiënten te begeleiden bij de onzekerheid die de naderende dood veroorzaakt.

Misschien kunnen we beter ziekenhuizen (mooi woord blijft dat toch…) inrichten waar onze zieken de veiligheid en beschutting van thuis ervaren. En laten we eerlijk zijn: heeft u thuis een klaterende waterval achter de voordeur?

Claudia Zuiderwijk, ziekenhuisbestuurder