Tussenstand

Na een jaar co-schappen ga ik uit eten met mijn co-groepje. De gesprekken gaan de hele avond over de geneeskunde. Iedereen beraadt zich op zijn of haar beroepskeuze en we maken de tussenstand even op. Sommigen van ons zouden nooit meer voor dit vak kiezen. Enkelen willen zich nog steeds specialiseren, en anderen gaan richting huisartsgeneeskunde of farmaceutische industrie.

Iedereen is het erover eens dat ‘de show van de co’ ten einde loopt. Je hebt geen zin meer om als een schaduw achter een assistent aan door de gang te rennen en de hele dag superenthousiast te zijn voor het vak. En het constant handjes geven zijn we ook meer dan zat. Na een jaar zijn we allemaal uitstekende toneelspelers geworden en extreem getraind in het geven van sociaal-wenselijke antwoorden. Bevestigend knikken, terwijl je de tumor helemaal niet voelt. Een belangrijke truc is ook om naar de generieke naam te vragen als de merknaam van het medicijn je niets zegt. We komen er langzamerhand achter dat de assistent zelf ook niets weet. De meningen zijn erover verdeeld of je nu heel hard moet leren of dat het uitzitten is en het echte leren pas straks begint.

Ook al is het leuk om co-schappen te lopen, twee jaar is wel erg lang. Het vooruitzicht eindelijk zelf verantwoordelijkheid te krijgen, stemt ons blij. En ook dat het grote geld in zicht komt. We lezen in een gerenommeerd geneeskundig tijdschrift alleen het stukje over de salarisindicatie en rekenen acht maanden voor het einde alvast uit wanneer je je auto kunt afbetalen. En dan zijn we eindelijk assistent en kunnen we de co alles laten opzoeken wat wijzelf niet weten. De tussenstand is zo slecht nog niet.