Regulier-plus zoekt de consensus (4)

Als Rien Vermeulen de literatuur goed had bijgehouden, had hij kunnen weten dat de term Integrated Medicine of Integrative Medicine in het Nederlands ook wordt vertaald met de term die hij noemt: geïntegreerde geneeskunde (MC 22/2010: 1022). Door wat surfen op het net had hij kunnen ontdekken dat vele tientallen vooraanstaande Amerikaanse universiteiten het idee van Integrative Medicine hebben omarmd.

Het begrip geïntegreerde geneeskunde is eigenlijk een wanbegrip: er is maar één geneeskunde en er valt daarin weinig te integreren. Of je werkt goed en hebt oog voor alles wat voor de patiënt relevant is, of je werkt beperkt en kiest vrijwel reflexmatig voor het receptenblok, zonder verder te kijken. Dat zal overigens in de Nederlandse huisartsengeneeskunde niet of nauwelijks voorkomen.

De Nederlandse psychiater Frits Huyse gebruikte de term integrale geneeskunde (een term die in 1955 was geïntroduceerd door de hoogleraar interne geneeskunde Querido uit Leiden) voor zorg waarbij hij ook psychologie en maatschappelijk werk betrok.

In Amerika en Engeland worden delen uit de complementaire en alternatieve geneeskunde (CAM) ‘geïntegreerd’, naast het uitgangspunt dat de arts een coach voor de patiënt dient te zijn. Deze invalshoek vertegenwoordigt Von Rosenstiel en met haar vele intramuraal werkende specialisten die zich binnen het ‘nationaal informatie en kenniscentrum integrative medicine’ (NIKIM) hebben verenigd. Dat laatste is Vermeulen een doorn in het oog, hoewel we dat eigenlijk niet begrijpen, gezien zijn affiniteit met onbegrepen lichamelijke aandoeningen. Te meer daar nu ook recentelijk uit Nederlands onderzoek bleek dat artsen die op de laatste wijze zorg bieden, goedkoper werken dan reguliere
collega’s die dat per definitie niet willen doen.

Soest, juni 2010
prof. dr. Jan M. Keppel Hesselink, arts-farmacoloog, Behandelcentrum Neuropathische Pijn

• Rubriek brieven