Recessiereflex

Terwijl ik laatst ’s avonds vanuit mijn werk naar huis racete, om twee nietsvermoedende poezen in een te klein mandje te proppen op weg naar het inloopspreekuur van de dierenarts, somberde vanuit mijn autoradio de stem van Wouter Bos: de economische groei viel nog steeds tegen en het begrotingstekort liep verder op.

Door mijn hoofd schoot een zwart scenario: als dat maar niet leidt tot de automatische reflex om extra bezuinigingsronden af te kondigen. Immers, oplossingen als premieverhoging of meer behandelingen uit het verzekerde pakket voor eigen rekening laten plaatsvinden, liggen bui-ten-ge-woon gevoelig. Angst voor tweedeling en het beschermen van kwetsbare groepen in recessietijd, zijn tere thema’s. Enigszins onrustig nam ik dan ook plaats in de wachtkamer, waar maar twee baasjes met poezen zaten.

Anderhalf uur – twee spoedgevallen tussendoor – later, terwijl de wachtkamer was aangevuld met vier mensen en vijf honden, ontstond echter een gezellige sfeer. Wachten schept een band. Er ontspon zich een gesprek over de bereidheid van een ieder van ons om zonder moeite contant en direct de eigen rekening te betalen.

Of het nu 95 euro was voor de inentingen van twee honden (met 4 euro kwantumkorting), of 1000 euro voor een staaroperatie van een slechts drie jaar oude hond. Iedereen was het erover eens: wel duur, maar je hebt het voor je huisdier zeker over. Terwijl, dit even voor de sfeertekening, de gemiddelde bezoeker ruim onder de Balkenende-norm verdiende.

Mijn twee poezen waren, net als ik trouwens, opgelucht toen we de kliniek verlieten.

Claudia Zuiderwijk, ziekenhuisbestuurder