Je gaat niet zomaar in hongerstaking
Plaats een reactieHet interview met Willem Boere
vertrouwensarts inzake hongerstaking, dwingt mij tot een reactie.
Ik heb - helaas - ruime ervaring als vertrouwensarts. Helaas, omdat een honger- of dorststaking elke keer weer schrijnend is en veel spanning blootlegt tussen de wereld van chantage en die van regels en procedures. Ik schreef daarover in Modus, het tijdschrift voor Forensische Wetenschappen (jaargang 5, nr. 4, 22-24, augustus 1996) een van de weinige artikelen die erover zijn. Vertrouwensarts zijn is een moeilijke klus, maar niet onmogelijk, concludeerde ik daarin. Ik ben het ook volstrekt oneens met Boere dat het belangrijkste doel van de vertrouwensarts is de hongerstaker weer aan het eten te krijgen. Een vertrouwensarts moet natuurlijk wel betrokken zijn bij de hongerstaker, maar verder neutraal blijven. Als vertrouwensarts moet je je niet bemoeien met de maatschappelijke, sociale en politieke discussie tussen de hongerstaker en zijn tegenpartij. Schoenmaker, blijf bij je leest, geldt ook voor de medisch professional! Voor de vertrouwensarts is die leest: zorg dat de hongerstaker de zorg krijgt die hij nodig heeft en ook wenst, en bewaak dat hij geen zorg krijgt opgedrongen die hij niet wil. Niet op hem inpraten om weer te gaan eten of drinken. Dat doen er al genoeg, bijvoorbeeld de behandelend arts. En geen persconferenties geven.
De vertrouwensarts bewaakt op integere en humanitaire wijze het zelfbeschikkingsrecht van de hongerstaker. En anders niets. Dat is overigens al moeilijk genoeg. Het is inderdaad eenzaam werk. Maar maak het niet moeilijker dan het al is door de held uit te hangen en van alles te doen wat niet moet. Maak ook een rooster met een collega om te voorkomen dat je veertien dagen of langer achter elkaar dienst doet. Want ook dat gaat ten koste van de kwaliteit van je inzet! Bovendien ben je dan iets minder eenzaam in je werk als vertrouwensarts.
Goirle, september 2002
Jan A.M. van Eijck, forensisch geneeskundige
- Er zijn nog geen reacties
