Het knutselen ontrafeld

Ronald Plasterk zegt in het interview met MC (MC nr. 26/2000, blz. 967) dat een mens 50.000 genen heeft, slechts dubbel zoveel genen als een worm, en suggereert dat we dus niet zoveel hoger staan. Hij beweert geen pop-geneticus te willen zijn. Dat siert hem. Vermoedelijk is hij dat ook niet. Maar ik vrees dat hij wél een pop-ethicus en -filosoof is, als hij de waarde van een boek reduceert tot het aantal letters dat erin staat.

Plasterk zegt dat de kerk de evolutieleer in strijd met God heeft verklaard en dus geen recht van spreken meer heeft. Dit is wel bijzonder simplistisch geredeneerd. Gesteld dat de medische wetenschap in Wenen ooit heeft beweerd dat Semmelweis ongelijk had en dat je je handen niet hoefde te wassen voordat je toucheert, wil dat zeggen dat ze nu in Wenen verder nooit meer spreekrecht hebben?

Citaat: ‘Het is van tweeën één: óf we zijn naar beeld en gelijkenis geschapen zoals de bijbel wil, óf wij zijn het product van een proces van toeval en natuurlijke selectie.’

Hoe weet Plasterk dat er geen derde mogelijkheid bestaat? Kan het niet zijn dat de Schepper de stof zo knap construeerde dat toeval en selectie wel tot leven en menselijk vernuft, goedheid en schoonheid moesten leiden? Of dat wij eenvoudig te veel aan wishful thinking doen en te vlug willen oordelen? Heeft hij Bergson en Teilhard de Chardin gelezen?

‘De kerken hadden en hebben een fundamenteel andere invalshoek op wie we zijn en waar we vandaan komen.’ Het wordt tijd dat Plasterk daar eens serieus naar gaat kijken.

Venlo, 30 juni 2000