Facetten van whiplash (2)

Met belangstelling las ik het artikel van collega Reinders over het fenomeen ‘whiplash’ (MC 1/2002: 11). Ik deel zijn mening dat er allengs meer duidelijk wordt over deze (nieuwe) volksziekte en dat vooral ook het inzicht groeit waardoor whiplash níet wordt veroorzaakt.

Parallel aan het WAO-traject dienen klachten te worden aangewend als legitimatie voor een geldelijke claim, hetgeen impliceert dat er weinig kans is dat de klachten spontaan verdwijnen. Niet voor niets noteren revalidatieartsen in hun aantekeningen of er nog sprake is van een juridisch discours. Daarbij mogen we niet uit het oog verliezen dat het fenomeen ‘whiplash’ zich mede zo kon ontwikkelen door de uitspraak van het hoogste rechtscollege, dat de kosten van rechtsbijstand in principe (ook) ten laste van de laedens komen.

Reinders pleit voor versterking van de positie van de medisch adviseur in het schaderegelingstraject. Daar is niets op tegen. Maar een bijna absolute voorwaarde om zulks te effectueren is het uitgangspunt dat medische klachten weer het exclusieve domein worden van de adviserend geneeskundige. Deze is als enige in staat de realiteit van de claimklachten in al zijn (menselijke) facetten te beoordelen, de menselijke schade als zodanig (individueel) in kaart te brengen en hierover zijn of haar opdrachtgever van advies te dienen. Overleg tussen (integere) medisch adviseurs van partijen onderling met het beoogde doel tot consensus te komen zal het schaderegelingstraject (lees: de lengte hiervan) zeker ten goede komen, iets waar alle partijen baat bij hebben.

Op diverse fronten wordt hard gewerkt om in deze geest tot resultaten te komen. Dat geeft (mij) hoop. Dat de auteur van het artikel er thans ook zelf van doordrongen lijkt te zijn dat ons medici slechts een wetenschappelijke basis ten dienste kan staan om tot resultaten te komen, doet mij extra deugd.

Reeuwijk, januari 2002