Ellebogen

Het is weer niet te geloven. Behalve van mijn werk op zaal hangt mijn beoordeling kindergeneeskunde ook af van  het aantal patiënten op de poli. Het gaat echter richting zomer, dus er zijn voor ons weinig nieuwe patiënten te zien. Wij hebben dan ook dagen lang weinig tot niks te doen, en zitten aan het eind van de eerste week op twee patiënten per persoon.

In de tweede week gaat het erom spannen: als je op maar vier patiënten uitkomt, zou het cijfer wel eens lager kunnen uitvallen dan gewenst. Dus zitten we stand-by bij de telefoon op nieuwe patiënten te wachten, adviseren we collega-co’s om eens een dag vrij te nemen, en blijven we hopen dat er toch nog een paar extra slachtoffers komen. Het ellebogentijdperk is weer volledig aangebroken. Ikke, ikke, ikke.

Als iemand voorstelt om dan alleen je beste vier beoordelingen in te leveren in plaats van alle vijf, wordt er hevig geprotesteerd. We hebben tenslotte erg ons best gedaan om die ene extra patiënt weg te kapen voor de neus van de ander om zo een hoger cijfer te kunnen krijgen. Nu zullen we alle beoordelingen inleveren ook! Om de sfeer wat op te drijven begint ook iedereen over zijn keuzeco-schap en de mogelijke opleidingsplaatsen, en neemt de stress nog meer toe.

Zo met de eindstreep in zicht wordt het een stuk minder collegiaal, de onderlinge competitie voert weer hoogtij. Ik probeer mijn hoofd koel te houden, terwijl ik van de daken wil schreeuwen dat dit toch nergens over gaat. Laten we deze laatste maanden nu alsjeblieft even aardig blijven tegen elkaar.