Dokters opleiden

Met belangstelling las ik Holdrinets artikel ‘Alleen meer dokters opleiden helpt niet’ (MC 45/2001: 1653). Ik ben vijf jaar bedrijfsarts en daarvoor werkte ik tweeënhalf jaar als assistent gynaecologie/

obstetrie.

Mijn collega’s vinden mij op het menselijke en communicatieve vlak een goede dokter. Maar dat telde bij sollicitaties niet. Ik deel dus uw mening dat er te veel naar iemands wetenschappelijke niveau wordt gekeken en niet naar capaciteiten op het vlak van de psychische begeleiding van de patiënt en zijn omgeving.

De cultuur in academische ziekenhuizen is moeilijk te veranderen. Onlangs kreeg ik een nieuwe collega die na drie jaar opleiding kindergeneeskunde had besloten er de brui aan te geven en ook bedrijfsarts te worden. Wat zonde van het geld en van de energie!

De bedrijfsartsen vormen een collegiale beroepsgroep in een omgeving waarin men wat voor elkaar over heeft en waarin men zich kan ontplooien. De uitdaging voor ziekenhuizen is hun cultuur te veranderen, zodat de juiste mensen zich daarin kunnen ontplooien. Mogelijkheden om korter te werken en secundaire arbeidsvoorwaarden spelen steeds meer een rol bij de beroepskeuze.

Gezien de ontwikkelingen in de geneeskunde worden de communicatieve vaardigheden van de arts steeds belangrijker. Je moet mensen duidelijk maken wat het nut is van diverse onderzoeken en ingrepen. Ik heb daar dagelijks mee te maken. Mensen met klachten bij wie na veel onderzoek niets wordt gevonden. Het betreft vooral klachten aan het houdings- en bewegingsapparaat. Veelvoorkomende diagnoses als ‘slijtage’ hebben een dusdanig invaliderend en medicaliserend effect dat het heel lastig is om deze mensen duidelijk te maken dat ze daarmee nog wel kunnen werken. Doordat de uitleg in het ziekenhuis erg beperkt en onpersoonlijk is, komen mensen vaak aangeslagen uit dat circuit. Zie ze dan na zes maanden nog maar eens te overtuigen. Dat vraagt nogal wat van je communicatieve vaardigheden.

Leeuwarden, november 2001