De willekeur van het OM (2)

Collega Wibaut zegt van één ding zeker te zijn, namelijk hat het mild en recht is om oude mensen als Brongersma aan een dodelijk middel te helpen (MC 17/2001: 657). een arts kan echter niet-op basis van zijn opleiding-beoordelen of het lijden dat de patiënt als ondraaglijk en uitzichtloos beleeft, niet meer is om te buigen. Hij kan zelfs niet uitmaken wie de gewenste hulp kan geven.

Toen ik net was afgestudeerd, heb ik als huisarts het sterfbed van een oude vrouw meegemaakt. Het was een buitengewoon hartelijke, belangstellende vrouw. Wie haar bezocht, ging met een royaal verbeterd humeur naar huis, ja, als een beter mens. Dat hadden we niet geleerd. Ik ontdekte dat het mogelijk was zó te sterven, ondanks pijn en benauwdheid. Tot je laatste adem een weldaad voor je omgeving zijn, dat kan. Als de medicus niets meer kan, is het leven nog lang niet waardeloos.

Ik denk dat het tijd wordt dat het OM deze aspecten gaat overwegen, beoordelen, aanpakken. Artsen straffen kan met de huidige wet niet. Dat is ook niet de juiste maatregel. Onkunde en vergissingen moeten niet worden bestraft. De rechter kan misschien bijscholing eisen. Wibaut zal zijn goede bedoelingen en bekwaamheid miskend achten, maar is het dat echt?

Voor mij is het glashelder dat een arts zonder grondig inzicht in en ervaring met wat in hospices aan psychologische en spirituele hulpverlening wordt geboden - aan stervenden en hun nabestaanden - niet in een SCEA-team of toetsingscommissie mag functioneren.

Venlo, mei 2001