De dood als beste optie (3)

De arts die uit medelijden de moed opbrengt om een kind dat kansloos is en ondraaglijk lijdt te doden, verdient lof. Deze stelling van collega Suzanne van de Vathorst (MC 39/2003: 1471) lijkt me juist. Het verbaast me echter dat zij als docent medische ethiek niet onmiddellijk opmerkt dat dit in gelijke mate moet opgaan voor verpleegkundigen en mantelzorgers. Als ze dat had gedaan, zou zij ook meteen hebben opgemerkt dat deze lof voor barmhartigheid en dapperheid gepaard kan (moet) gaan met een berisping voor domheid of voorbarigheid.

Wie meent uit medelijden te moeten doden, dient zich af te vragen of hij wel objectief geestelijk toegerust en stabiel genoeg is om daarover te kunnen oordelen.

De vraag of ze het mis kunnen hebben, rijst sterk bij verpleegkundigen, maar ook bij (SCEN)-artsen die bereid zijn te doden. De vraag die steevast wordt vergeten, is: Kan een arts wel beoordelen of een bepaald (stukje) leven niet levenswaard is en mag worden vernietigd? Welnu, op medische gronden kan men niet vaststellen dat een leven niet levenswaard is. Van geen enkel stukje leven, van geen enkele mens kan men dat zeggen. Zó mag zeker een medicus niet oordelen. Wie meent te moeten doden, moet te horen krijgen dat hij niet die bevoegdheid kan hebben, maar stervenden wél moet blijven bijstaan.

Venlo, oktober 2003