In de patiënt zijn schoenen

Mijn zoon van bijna 5 nam afgelopen week een ongeplande duik van het stapelbed waar hij samen met zijn broertje slaapt. Ik hoorde een verpletterende klap en trof hem na anderhalve seconde (van doodsangst) huilend en bloedend aan. Zijn neus had direct iets weg van een miereneter.

Pyjama en gezicht rood en beschadigd, broertjes in paniek, op naar de spoedeisende hulp. Ondanks het ontbreken van alarmsymptomen maakten de hoogte en de impact op het gezicht dat mijn klinische en moederogen het niet goed aandurfden zonder een professionele blik. Met een klein gevoel van schaamte (je laat je kind toch niet zomaar van zo’n hoogte vallen?!) liep ik mijn eigen eerste hulp op. Een paar blikken van halve herkenning – het blijft verassend om je collega’s in normale kleding te zien. Mijn zoontje was inmiddels wat bijgekomen van de schrik en vroeg me meermaals of hij echt geen prikje hoefde. Hij wist zeker dat zijn neus niet was gebroken (dit bleek gelukkig waar). Ik maakte me met name zorgen over de veerkracht van de vaten in zijn hoofd. Na een redelijk soepele triage, en een bananendrankje, werden wij in kamer 22 gezet: ‘de dokter komt zo’. Ik keek bewust niet naar de andere aanmeldingen op het bord, het zou me verwachtingen geven van een doorlooptijd die waarschijnlijk niet zou kloppen.