Vreemde hond

Mijn nachtdienst op de SEH begint. De eerste beschonken toeristen zijn al gesignaleerd. Niets bijzonders. Ik laat ze rustig hun roes uitslapen en ga verder met de andere patiënten. In cabine drie zit een negentienjarige jongen, gekleed in joggingbroek en t-shirt, een tikje zenuwachtig op het puntje van zijn stoel. Hij lijkt opgewonden.

‘Goedendag meneer. Wat is er gebeurd?’ Bevlogen begint hij zijn verhaal. ‘Ik ging vanavond joggen in het bos. Dat doe ik wel vaker. Uit het niets kwam er een hele enge hond tevoorschijn. Het was geen gewone hond, maar hij was verkleed. Als olifant! Hij droeg een masker, twee olifantenoren en aan zijn poten waren spikes gebonden. Het beest sprong op me af en beet me in mijn rechterbeen. Toen heb ik hem net zolang getrapt tot hij dood leek en ben heel hard het bos uitgerend. Hij kwam achter me aan. Uiteindelijk heb ik hem kunnen afschudden.’ Ik kijk hem een moment stilzwijgend aan. ‘Een hond, verkleed als olifant?’, vraag ik. ‘Ja, echt! Ik heb de politie gebeld, maar die deed niets.’ De jongen komt reëel over. Hoewel ik veel bizarre verhalen hoor op de SEH, is dit toch wel een van de meest opmerkelijke.

Op zijn rechterbeen zitten daadwerkelijk meerdere, ondiepe bijtwonden. ‘Was er geen baasje?’, informeer ik. ‘Nergens iemand te bekennen.’ ‘Ik zal een antibioticum geven. Maar, wacht even, ik ben zo terug.’ Even overleggen met de infectioloog. Dat dacht ik al: Rabiës profylaxe geïndiceerd! Middenin de nacht komt de koeriersdienst met alle vaccins en immunoglobulinen aanrijden. Met uiterste zorgvuldigheid meng ik de juiste substanties, injecteer rond de wonden, geef het eerste rabiësvaccin en ontsla de jongen.

De volgende ochtend bespreek ik de casus met mijn supervisor. Die vindt dat ik het accident aan de huisarts moet melden. Het is zo’n bizar verhaal, dat het wel eens een eerste teken van schizofrenie zou kunnen zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De huisarts noteert lachend de melding. In mijn volgende nachtdienst lees ik echter dit korte bericht in de plaatselijke krant: ‘Verklede hond uit circus ontsnapt’. Dus toch...

Gwendolyn Cazander, arts-assistent chirurgie