Hou juristen buiten het ziekenhuis (2)

De reactie van dr. J. Robben (MC 39/2007: 1609) betreffende de dreigende juristerij in het ziekenhuis is mij uit het hart gegrepen. De aangehaalde casus over de patiënte die van haar fiets was gevallen en vanwege thoracale pijn een nacht in het ziekenhuis moest blijven om dat men het nodig vond een longembolie met een CT-scan uit te sluiten, laat echter nog meer zien dan alleen defensieve geneeskunde.

Met het toenemen van de mogelijkheden van ondersteunend onderzoek lijkt de basale diagnostiek aan importantie te verliezen. Immers: als bij de genoemde patiënt een goede anamnese was afgenomen en adequaat lichamelijk onderzoek was gedaan, dan zou toch met zeer grote waarschijnlijkheid de diagnose ‘ribcontusie’ zijn gesteld.

Al te gemakkelijk is men meegegaan met de suggestie van de huisarts, waardoor tot opname en duur aanvullend onderzoek werd besloten.

Bij coassistenten, maar ook bij jongere collega’s, signa­leer ik een toenemende afhankelijkheid van aanvullend biochemisch en röntgen­onderzoek. Gevolg is dat eigen basaal onderzoek op de tweede plaats dreigt te raken en beslissingen over bijvoorbeeld al dan niet operatief ingrijpen worden uitgesteld.

Niet altijd is deze schijnbare diagnostische zorgvuldigheid in het belang van de patiënt. De door Robben gemelde tendens heeft derhalve niet alleen te maken met angst voor juristerij, maar zeker ook met gebrek aan vertrouwen in de eigen diagnostiek, gebaseerd op basale principes, zoals wij die allen hebben geleerd.

Assen, september 2007

H.A.M. Heikens, chirurg