Chronisch vermoeidheidssyndroom

Bij de uitspraak van minister Hoogervorst dat hij het chronisch vermoeidheidssyndroom niet als ziekte erkent en de wetenschappelijke onderbouwing van de Gezondheidsraad onvoldoende vindt, passen enkele kanttekeningen.

Ten eerste is de minister opmerkelijk snel met zijn oordeel. Aan het advies hebben verschillende deskundigen geruime tijd gewerkt. Het is nogal overmoedig als een niet-inhoudelijk terzakekundige meent het advies binnen een week na publicatie aldus te kunnen beoordelen.

Ten tweede past het een minister van volksgezondheid niet een persoonlijke mening te geven over een zwaar-wegend onderwerp dat hem als minister aangaat. Evenzo mag zijn ambtsgenootvan justitie zich niet mengen in zaken die onder de rechter zijn.

Voorzover Hoogervorst zijn oordeel officieel als minister heeft uitgesproken of eventueel opnieuw zal uitspreken, past een derde kanttekening. De filosoof Paul Feyerabend wees er terecht op dat de scheiding van kerk en staat die wij in onze westerse democratie kennen, zich moet uitstrekken tot een scheiding van staat en wetenschap en filosofie. Hoe riskant het is als politici zich daar niet aan houden, illustreert president Bush die vanuit zijn persoonlijke geloofsovertuiging meent dat de evolutietheorie onjuist is en zich nu beijvert om die op scholen en in universiteiten te verbieden. En weliswaar adviseert de Gezondheidsraad slechts, en staat het de regering vrij om die adviezen wel of niet over te nemen, maar dat moet pas na rijp beraad en bijbehorend openbaar debat.

Ten vierde vertonen het oordeel van de minister en de summiere onderbouwing ervan een opmerkelijke gelijkenis met die van Cees Renckens. En hoe aanvechtbaar die zijn, heeft de recente discussie in Medisch Contact geleerd.

Rotterdam, januari 2005

Dr. H.S. Verbrugh, arts