Levenseindekliniek is noodzaak (2)

De KNMG heeft gereageerd op berichten over een levenseindekliniek van de NVVE (MC 45/2011: 2783). Onder meer in Metro (Arts ziet niets in euthanasieplan, Metro 17 november) las ik, dat volgens de KNMG een langdurige behandelrelatie cruciaal is voor de arts om een afweging te maken bij een euthanasieverzoek.

Ik acht dit wishful thinking, bijna tegen beter weten in, want de harde feiten zijn dat juist de artsen die een langdurige behandelrelatie met de patiënt hebben het veelal laten afweten. Meestal betreft het huisartsen die geen principieel bezwaar hebben tegen actieve levensbeëindiging op zich, maar niet zelden een fors gebrek aan professionaliteit vertonen. Daarvan wordt dan de patiënt de dupe. Die voelt zich in de steek gelaten en vraagt hulp bij de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillig Levenseinde, Stichting De Einder of Stichting Vrijwillig Leven (SVL). Deze drie organisaties kunnen veel schrijnende voorbeelden noemen van slechte omgang met verzoeken om stervenshulp. Triest, omdat deze hulp binnen de grenzen van de regelgeving goed mogelijk is.

Kennelijk wordt er in de opleiding van basisartsen en huisartsen onvoldoende aandacht besteed aan zaken rond het levenseinde en de regelgeving dienaangaande. Zo zijn er artsen die niet weten hoe hiermee om te gaan en mede daardoor is het plan van de NVVE ontstaan.

Ik denk dat NVVE, De Einder en SVL de expertise in huis hebben en bereid zijn een nuttige bijdrage te leveren aan de opleiding. Men hoeft de gelegenheid daartoe alleen maar aan te grijpen.

Daarnaast meen ik dat artsen voor advies, ondersteuning en coaching zeker een beroep kunnen doen op artsen verbonden aan genoemde instanties.

K.J. Lugtmeier, huisarts niet-praktiserend, Harlingen