Het DGO (= docent gynaecologisch onderzoek). Hierbij zijn er twee vrouwelijke docenten, vaak vanuit een heel ander werkveld, die eerst gynaecologisch onderzoek bij elkaar voor doen en vervolgens kunnen wij het in kleine groepen bij hen oefenen. Ik heb de mond van mijn niet-medisch onderlegde huisgenoot nog nooit zo ver open zien staan toen ik dit vertelde. ‘Ben je serieus???’
Dag 4 van mijn eerste week coschap chirurgie. Ik sta op de operatiekamer met Luuk en Hugo, de traumachirurg en de aios. Iedereen stelt zich hier namelijk voor met zijn voornaam. Heel laagdrempelig, of in ieder geval: dat is het idee. In de praktijk pakt dit toch minder handig uit, zal later blijken.
Ik tref een echtpaar op leeftijd op de spoedeisende hulp. De vrouw is vanwege een infectie op de SEH beland. Als coassistent ben ik vandaag verantwoordelijk voor haar. Voordat ik ga overleggen met de spoedeisendehulp-arts, stel ik nog de vraag of patiënte allergieën heeft. Een twinkeling verschijnt in hun ogen.
Het 3-jarige meisje kwam binnen. Tot haar teleurstelling was er geen speelgoed in de spreekkamer, maar zaten slechts een KNO-arts en ondergetekende achter het bureau. We vatten het maar niet persoonlijk op.
Wat hebben heksen, generalen en zebra's met elkaar gemeen? Ze staan alledrie op de lijst van types supervisor! Welk type begeleidt jou?
Wanneer niet-medische vrienden vragen naar een leuke anekdote over mijn coschappen kan ik hen altijd interesseren met een verhaal over de chirurgie. Beschrijven hoe een honingdropzwarte teen van de rechtervoet wordt verwijderd (waarna met een tang, die er nagenoeg hetzelfde uitziet als een snoeischaar van de DekaTuin, een stuk van de proximale falanx wordt afgeknipt) spreekt natuurlijk meer tot de verbeelding dan uitleggen hoe een pseudohyperaldosteronisme ontstaat bij een patiënt die liters zoethoutthee heeft gedronken.
‘Sorry voor vanochtend,’ schrijft ze, ‘ik klapte dicht en kon het niet vertellen’. Ik had wel gemerkt dat ze niet het achterste van haar tong had laten zien. Ik had veel moeite gedaan haar op haar gemak te laten voelen, veel ruimte geboden voor vragen. Het onderzoek zelf was vlot en soepel verlopen. Nee, ze had geen vragen meer, zei ze, en had zwijgzaam mijn spreekkamer verlaten.
De afgelopen twee jaar heb ik met eigen ogen ondervonden dat ‘de coassistent’ niet in een eenduidige definitie te vatten valt. Tot nog toe heb ik de negen onderstaande types kunnen onderscheiden.
De theatervoorstelling ‘Kruk koffie kop houden’ van een groep Amsterdamse coassistenten verzameld in Theatrium Sinistrum heeft een enthousiaste ontvangst gekregen. De satire, die is gebaseerd op hun ervaringen tijdens de coschappen, is vorig weekend tweemaal opgevoerd.
Een patiënte komt bij de huisarts voor het verwijderen van twee moedervlekken op haar rug. De eerste wordt vakkundig weggesneden door de huisarts, waarna ik mijn chirurgische kunsten mag vertonen bij nummer twee.
Of ze alsjeblieft langs mogen komen bij de vaste kinderarts. Maar, zoals bij de meeste poli’s waarschijnlijk het geval is tegenwoordig, staat de planning op de korte termijn al bomvol. Toch zijn er patiënten van wie je weet dat zij gewoon echt eerder wat aandacht nodig hebben. De kinderarts komt naar mij toe.
Zie hier de oplossingsgraadmeter: verschillende potentiële oplossingen uitgezet tegen de kans dat het een goede oplossing is voor je probleem op coschap.
Met moeite kijk ik over zijn schouder mee, maar het voelt wat ongemakkelijk. Bij elke nieuwe patiënt voeren we dezelfde onhandige danspassen uit om langs elkaar heen bij de scoop te komen. Het voelt alsof ik in de weg loop. *MET WINACTIE!*
Het LUMC stopt met het predicaat cum laude voor de master geneeskunde. Dit is de derde geneeskundefaculteit die hiertoe besluit.
Midden in de wijk bevindt zich het oude pand dat bij menigeen nostalgische gevoelens opwekt. De deur kraakt als ik hem voorzichtig openduw. De grote kieren doen de ijzige wind naar binnen waaien maar de prille voorjaarszon glinstert kleurrijk door het glas in lood.
…eten de coassistenten pannenkoeken bij de lunch. Toevallig viel namelijk de Nationale Pannenkoekdag samen met de skireis van de chirurgen. Dat het die dag ook nog Internationale Vrouwendag was, werd tot minder relevant bestempeld.
In de laatste week van mijn coschap cardiologie sta ik op de poli. Dit betekent dat ik zelf een aantal nieuwe patiënten mag zien en ook dat ik meekijk met de cardiologen die poli draaien. Ik zat bij een cardioloog die het tempo er goed in wist te houden.
Naarmate mijn coschappen vorderen, besef ik steeds vaker hoe bijzonder het is dat we op elke afdeling kunnen meelopen en zo een kijkje in de keuken krijgen bij ieder specialisme. Die ene patiënt met een zeldzame ziekte of een bepaalde ingewikkelde operatie; sommige dingen zie je maar één keer in je carrière en zullen daarna nooit meer op je pad komen.
Het is mijn eerste dag als coassistent op de verloskamers. De dag waarop het romantische beeld dat ik had van een bevalling, compleet zal verdwijnen. Het romantische beeld zal plaats maken voor een indrukwekkende ervaring waarin ik mij met één iemand in de ruimte goed kan identificeren.
Misschien wel mijn favoriete start van het weekend: vrijdagavond op de bank bij mijn ouders De slimste mens kijken. Wat een prachtig televisieprogramma is dat. Sinds kort heb ik ook De slimste mens-app. Minstens net zo leuk als het tv-programma. Ondanks dat het me niet lukt mijn 17-jarige broertje te verslaan. Vandaag kreeg ik de vraag: wat weet je over Liechtenstein? Daar ging het mis.
Het tweede jaar coschappen is begonnen. Daarin mag je een stuk meer doen dan in het eerste jaar van de master. Ontzettend leuk natuurlijk, maar ook spannend. ‘Wees assertief, je maakt je eigen coschap’ is het veelgehoorde advies vanuit de faculteit. Soms makkelijker gezegd dan gedaan, maar tijdens mijn eerste coschap van dit jaar is het in ieder geval gelukt.
Het is een standaardochtend op coschap. De overdracht is afgelopen en ik loop, zoals zo vaak, achter de arts-assistent aan om koffie te gaan halen. In de koffiekamer treffen we een specialist die ook op zijn kopje versgemalen bonenkoffie staat te wachten. Ik loop hier al een aantal weken rond en ken deze specialist als een jolige man die regelmatig anderen op de hak neemt.
Verhuizen naar een andere stad en in een cohuis wonen. Je hele vijfde jaar in hetzelfde ziekenhuis coschappen lopen. Zo ziet het er bij geneeskunde vanuit Groningen uit.
Weet je waar de wc is? Deze vraag lijkt zo duidelijk, maar natuurlijk is het niet altijd zo simpel als het lijkt. Als iemand aan je vraagt of je weet waar de wc is, dan kun je deze vraag namelijk op twee manieren interpreteren...
De arts-assistent wordt gebeld en verlaat de kamer, waarop de mentor voorstelt om de patiënt alvast op de onderzoeksbank te helpen, zodat de arts-assistent bij terugkeer in de kamer meteen zijn stuit kan beoordelen. Dit lijkt mij een prima plan; lekker efficiënt en zo kan ik me meteen van mijn meest assertieve kant laten zien.
