Verrassende kindjes

Het 3-jarige meisje kwam binnen. Tot haar teleurstelling was er geen speelgoed in de spreekkamer, maar zaten slechts een KNO-arts en ondergetekende achter het bureau. We vatten het maar niet persoonlijk op. Wat weifelend liep ze toch door naar de stoel, gesteund door vader die achter haar aan kwam. ‘Zal ik weer even in de oortjes kijken?’, vroeg de KNO-arts.

Het mocht, maar alleen als papa dichtbij was. Terwijl de KNO-arts en ik in de smalle ruimte achter het bureau onze pas de deux uitvoerden en langs elkaar manoeuvreerden op onze krukken, ging vader op de behandelstoel zitten en nam hij dochter op schoot.

De KNO-arts keek met de microscoop in het linkeroor. Op het scherm werd een grijs trommelvlies zichtbaar met centraal een wit buisje. De arts draaide de patiëntenstoel 180 graden, waardoor vader en dochter nu tegelijk konden meekijken op het scherm naar het rechteroor. Met intense aandacht staarde het meisje naar het scherm, alsof er een nieuwe aflevering van Peppa Pig werd uitgezonden.
De arts bewoog wat met het oorspeculum en het meisje schrok plots op. ‘Oeh sorry! Raakte ik je oortje?’ vroeg de arts. ‘Dat kan gebeuren,’ reageerde het meisje wijs. ‘Het is niet erg.’
Verrast keken we elkaar aan: wat een empathie voor een driejarige! De arts mocht verder kijken en werd nog eens ervan verzekerd dat het niet erg was en dat het iets was wat kon gebeuren.

Aan het einde van de dag, toen ik op mijn spreekkamer de poli van morgen zat voorbereiden, hoorde ik op de gang een stem die riep: ‘Olivier! Kom terug! Olivier!’ Olivier liep door en stond prompt in mijn deuropening. ‘Dag Olivier,’ zei ik. De nog geen twee jaar oude jongen glimlachte naar me en liep mijn kamer binnen. Hij klom op een stoel en dit was voor mij het moment om in beweging te komen: een trauma capitis zou niet plaatsvinden onder mijn toezicht. Zijn vader was echter de kamer al binnengekomen en tilde hem op van de stoel. ‘Nieuwsgierig aagje is hij, zeg,’ zei ik tegen vader.
‘Altijd op avontuur,’ reageerde vader met een glimlach. Terwijl hij met Olivier in de arm wegliep, zwaaide ik naar de jongen, die vrolijk terugzwaaide. Tot de volgende keer!