Klinische blik

Wanneer niet-medische vrienden vragen naar een leuke anekdote over mijn coschappen kan ik hen altijd interesseren met een verhaal over de chirurgie. Beschrijven hoe een honingdropzwarte teen van de rechtervoet wordt verwijderd (waarna met een tang, die er nagenoeg hetzelfde uitziet als een snoeischaar van de DekaTuin, een stuk van de proximale falanx wordt afgeknipt) spreekt natuurlijk meer tot de verbeelding dan uitleggen hoe een pseudohyperaldosteronisme ontstaat bij een patiënt die liters zoethoutthee heeft gedronken.

Of ik vertel over een patiënt die zich op de poli presenteerde vanwege een hematoom in het bovenbeen waarvoor eerder twee incisies waren gezet om het been te ontlasten. De arts wroette met zijn wijsvinger oppervlakkig in de opening van de wond. Langzaam verdween de vinger in het been. De arts was op zoek naar verdere hematoomresten om te verwijderen en het bewegen van zijn vinger maakte een zompig geluid. Echtgenote van patiënt vertrok haar gezicht en vroeg aan mij: ‘Kun jij hiernaar kijken?’

Als ik met iemand praat die liefhebber is van Dr. Pimple Popper, kan ik vertellen over een patiënt die naar de Spoedeisende Hulp kwam vanwege een geïnfecteerde wond aan het onderbeen. De arts-assistent trok blauwe nitrilhandschoenen aan en duwde bimanueel al het pus en vocht eruit. Met een gaasje depte hij de wond droog. Hij had alleen één druppel gemist die over het onderbeen naar beneden gleed en een mosterdgele vlek in het laken achterliet.

Een van de bijzonderste momenten bij de chirurgie had alleen niks te maken met bovenstaande, tot de verbeelding sprekende onderwerpen. Een patiënt kwam op de poli vanwege malaise. Hij werd in een rolstoel binnengebracht, oogde grauw en hield een doorzichtige, plastic zak vast met braaksel. De chirurg vroeg of patiënt zijn shirt omhoog kon doen. Een bolle, opgezette buik werd zichtbaar. ‘Het ziet ernaar uit dat we u weer moeten opnemen’, zei de chirurg, ‘ik ga direct bellen.’ Hij pakte de telefoon, belde de patiënt door op de SEH en informeerde vast of er plek was op de afdeling. De patiënt had de kamer na drie minuten weer verlaten. De chirurg kende hem en had aan één blik genoeg om te weten wat er gedaan moest worden.