Sofia is de sterspeler van haar ‘inclusieve’ volleybalteam in het Braziliaanse Sao Paulo. Ze is zo talentvol dat ze in aanmerking komt voor een beurs om een seizoen in Chili te gaan spelen. Maar dan blijkt ze ongewenst zwanger. Dat brengt haar beurs en dus haar sportieve carrière in gevaar. Abortus in Brazilië is namelijk illegaal.
De Italiaanse film Nata per te (geboren voor jou) vertelt het verhaal van Alba, een pasgeboren meisje met het syndroom van Down dat in een Napels ziekenhuis is achtergelaten, en Luca Trapanese, een alleenstaande, homoseksuele en katholieke man, die vecht om de pleegzorg en adoptie van Alba.
Het citaat van Gabriel García Márquez waarmee de documentaire Joan Baez: I am a noise opent en waarin hij zegt dat iedereen een publiek, privé en geheim leven heeft, geeft de opzet van deze film meteen prijs. Dat publieke en privébestaan is bekend: de legendarische Amerikaanse folkzangeres en activiste Joan Baez (1941) was een icoon van de protestbeweging in de jaren zestig. Activist, pacifist, ze had een relatie met Bob Dylan, was betrokken bij de burgerrechtenbeweging en protesteerde tegen de Vietnamoorlog.
Bijt, het speelfilmdebuut van Guido Coppis, is het soort film waar menigeen niks mee heeft: dun verhaal, weinig dialoog, traag. En toch, Coppis is onmiskenbaar een begaafd stilist: zijn hele film baadt in een bruinoranje koperkleur, een soort negatief van Nederland. De acteurs, onder wie Reinout Scholten van Aschat, Frieda Barnhard en Johan Leysen (in zijn laatste rol), zijn bovendien zonder uitzondering goed en het gegeven is intrigerend.
Soms is het verhaal áchter een film interessanter dan de film zelf. Dat gaat op voor de film Ezra, een ‘dramady’ van Tony Goldwyn met zowel geestige als dramatische elementen. Kern van de film is de liefdevolle vader-zoonrelatie tussen de 11-jarige Ezra, een jongen met autisme, en zijn vader Max, een stand-upcomedian in hartje New York.
Dit zijn de ingrediënten: een grootvader die een beroerte heeft gehad en niet meer kan lopen, praten en ademen zonder extra zuurstof. En een thuiszorgorganisatie die als dekmantel functioneert voor criminele praktijken. De organisatie komt op zekere dag met een ‘interessant’ voorstel: waarom grootvader niet ‘vervangen’ door iemand die de andere gezinsleden – vader, moeder en hun 9-jarige zoon – financieel kan helpen?
Componist Maurice Ravel (1875-1937) vond zelf dat hij veel beter werk had geschreven. Toch is de Boléro met zijn bedwelmende ritme, dat vijftien minuten aan één stuk wordt volgehouden en waarbij er in één lang crescendo met subtiele wisselingen in samenstelling steeds meer instrumenten worden toegevoegd, zijn meest uitgevoerde en geliefde compositie geworden.
Het voornemen om gezonder en bewuster te leven zal u niet onbekend zijn. Ook de pupillen van miss Novak (Mia Wasikowska) hebben hun redenen om bewuster om te willen gaan met voeding, variërend van het verminderen van hun ecologische voetafdruk tot het kunnen afbouwen van hun insulinegebruik. Op uitnodiging van de ouderraad onderwijst miss Novak een selecte groep leerlingen in de kunst van bewust eten.
Vera en André zijn een jong stel, samen hebben ze een hippe gezondheidsapp bedacht, Epione, die iets goeds belooft voor vrouwen wereldwijd. Om hun verhaal ‘authentiek’ te laten overkomen, wendt Vera anemie voor.
Een hoogzwangere vrouw wordt door een Poolse grensbewaker over het prikkeldraad gesmeten. Een Wit-Russische soldaat vraagt schaamteloos 50 euro voor een fles water aan een dorstige vluchtelingenfamilie. Het zijn een paar huiveringwekkende scènes uit de ijzersterke film Green Border van Agnieszka Holland.
Voor haar debuutfilm Melk koos Stefanie Kolk geen luchtig onderwerp: een stel, Robin en Jonas, verliest in het derde trimester van de zwangerschap hun kindje.
Ollie Cross (Tye Sheridan) is een Amerikaanse ambulanceverpleger (‘paramedic’) met een redderscomplex. Vrij letterlijk zelfs, want achter op zijn jas prijken twee geborduurde vleugels. Maar de dagelijkse realiteit valt nogal tegen.
Je zou het soms niet zeggen, maar El Eco is een documentaire, geen speelfilm.
Het is inmiddels een traditie: zes dagen lang vertoont in Nijmegen de beste wetenschapsfilms van het afgelopen jaar, waaronder 36 Nederlandse premières. Centraal staat dit jaar het thema ‘Taal’.
In All of Us Strangers van Andrew Haigh volgen we een eenzame, volwassen man: Adam. Vanuit een uitgestorven woontoren aan de rand van Londen werkt hij aan een script over het verlies van zijn ouders – die beiden in zijn kindertijd overleden.
In Songs of Earth keert regisseur Margreth Olin terug naar haar geboorteplaats, de vallei Oldedalen in Noorwegen, voor een ode aan zowel deze majestueuze omgeving als aan haar ouders, die na 55 jaar huwelijk nog steeds een diepgewortelde liefde voor elkaar koesteren.
Poor Things vertelt het ongelofelijke verhaal van Bella Baxter (rol van Emma Stone). Zij is ‘gemaakt’, geschapen zou je eigenlijk moeten zeggen, door de verminkte kluizenaar tevens chirurgisch genie Godwin Baxter (Willem Dafoe). Hij heeft daarvoor het brein van een baby in het lichaam van een jonge vrouw gestopt.
In de film Poor Things creëert de onorthodoxe chirurg Godwin Baxter (Willem Dafoe) zijn eigen Frankenstein: Bella Baxter (Emma Stone). Haar brein functioneert aanvankelijk op het niveau van een peuter en moet een flinke inhaalslag maken om te synchroniseren met haar lichaam dat al van een begeerlijke jonge vrouw is.
In Monster vertelt de Japanse grootmeester Hirokazu Kore-eda driemaal dezelfde geschiedenis, telkens vanuit een ander perspectief.
Wie het geluk heeft het 53ste International Film Festival Rotterdam (IFFR), van 25 januari tot en met 4 februari, te kunnen bezoeken, kan weer kiezen uit een groot aantal films. Daar zitten ook titels bij die met zorg en ziekte te maken hebben.
Wie Catch 22 heeft gelezen kent de uitdrukking: ‘Just because you’re paranoid doesn’t mean they aren’t after you.’ De Franse film Vincent doit mourir van Stéphan Castang keert die wijsheid in zekere zin om. Een doodnormale, betrekkelijk saaie man wordt mikpunt van achtervolgers die het op zijn leven hebben gemunt.
De archetypische dokters die zelf aan het prutsen gaan en daarmee hun eigen ondergang bezegelen zijn natuurlijk de heren Jekyll en Frankenstein.
Met Safe Place maakte Juraj Lerotić een van de onthutsendste films van het jaar over een bureaucratisch zorgsysteem waarin geen oog is voor de acute geestelijke nood – depressie, bipolair, schizofrenie? – van een man wiens broer en moeder alles op alles zetten om hulp voor hem te vinden.
In de beslotenheid van een rooksauna op het platteland van Estland deelt een groep vrouwen meer dan alleen een weldadige ‘welnessdag’. Ze zweten in de hitte, plonsen in een wak, vertellen soms geestige anekdotes over seksualiteit maar ook pijnlijke geheimen, zoals onmachtige moeders en een lang verborgen verkrachting. Daarmee is de rooksauna een helende plek.
In de documentaire The Eternal Memory volgen we het Chileense echtpaar Augusto Góngora en Paulina Urrutia.
