Waar is hoofdstuk 11 van het Hoofdlijnenakkoord?

‘Hoop, lef en trots’ dat is de titel van het Hoofd­lijnenakkoord van de PVV, VVD, NSC en BBB. Dit akkoord telt 26 pagina’s. ‘Met een groot lettertype en veel witregels’, aldus Pieter Omtzigt. De vier partijen hebben in het Hoofdlijnenakkoord tien hoofdstukken gewijd aan onder andere asiel en migratie, nationale en internationale veilig­heid, goed bestuur en een sterke rechtsstaat. En aan bestaanszekerheid en koopkracht.

Bestaanszekerheid staat volop in de belangstelling in het publieke debat, dus het is heel begrijpelijk dat hier een hoofdstuk aan wordt gewijd. In dit hoofdstuk wordt ingegaan op de zorgen die mensen hebben over hun bestaan en levensonderhoud. Die zijn er zeker, maar specifiek wordt hier ‘de Nederlander die hard werkt of onderneemt’ genoemd. Maar hoe zit het met de mensen die niet werken maar dat wel graag willen? Of anderszins willen meedoen als werken niet lukt? Hoe moeten zij hun hoofd boven water houden? Zijn daar de witregels voor bedoeld? Het wordt niet duidelijk wat het toekomstige programkabinet voor ogen heeft voor deze grote groep.

En dan de sociale zekerheid, ‘stapsgewijs wordt gewerkt aan verbeteringen’. Meer aandacht is er niet voor dit extreem belangrijke thema. Er is een rapport van de OCTAS, wat gaan we hiermee doen? Hier mist evident een hoofdstuk, wat ons betreft hoofdstuk 11 van het Hoofdlijnenakkoord. Het probleem is namelijk gigantisch: 55 duizend mensen wachten op een beoordeling door een verzekeringsarts. Terwijl er een nijpend tekort aan verzekeringsartsen is. Daar komt nog bij dat het moeilijk lukt om mensen die eenmaal een beoordeling hebben gehad weer aan het werk te helpen. Dat moet echt anders! Zeker gezien de tekorten aan personeel op de arbeidsmarkt.

Maar als beroepsgroep blijven we gelukkig niet stilstaan. Zo staat in het OCTAS-rapport, dat mensen die ten gevolge van arbeids­ongeschiktheid een wachttijd van twee jaar hebben doorlopen, in aanmerking kunnen komen voor een re-integratieuitkering. Deze uitkering verschaft mensen een inkomenszekerheid, die hen ondersteunt om de stap naar werk te zetten. Een goed idee vinden wij. Alvorens deze periode van re-integratie ingaat, achten wij verzekeringsgeneeskundige inbreng van groot belang.

Onze specifieke expertise is namelijk om te kunnen vaststellen of er sprake is van arbeidsvermogen, en als dat het geval is wat de mogelijkheden zijn en onder welke voorwaarden re-integratie kan worden vorm­gegeven. Daar moeten we vol op inzetten! En waarom niet al eerder? Als binnen twee jaar duidelijk is dat werkhervatting bij de eigen werkgever niet haalbaar lijkt, kan een bedrijfsarts contact opnemen met een verzekeringsarts over de re-integratie in het tweede spoor zonder dat direct de band met de werkgever wordt doorgeknipt. Bij beide beroepsgroepen is er behoefte aan een dergelijk overleg. Samen kan gekeken worden hoe de betreffende werknemer het best op een goed spoor naar ander werk kan worden gezet. Een toets op de re-integratie-inspanningen is dan misschien niet meer nodig. Veel beter dan achteraf de re-integratie te moeten ‘repareren’ lijkt ons. Dat is voor niemand wenselijk.

We werken overigens in onderzoek samen met bedrijfsartsen en arbeidsdeskundigen al hard aan het verbeteren van de samenwerking om de re-integratie van (chronisch) zieke mensen te verbeteren. Een middel daarvoor is een instrument voor de beschrijving van arbeidsbelastbaarheid en re-integratiemogelijkheden (BAR), waarin niet alleen medische problematiek, maar ook iemands persoonlijke situatie en (werk)context worden meegenomen. We hopen de samenwerking in onderzoek de komende jaren verder uit te breiden. Daar ga ik me als nieuwe voorzitter van de NVVG voor inzetten samen met het bestuur, de commissies en de hele achterban.

Wordt vervolgd!