Vastgelopen op Luuk en Hugo

Dag 4 van mijn eerste week coschap chirurgie. Ik sta op de operatiekamer met Luuk en Hugo, de traumachirurg en de aios. Iedereen stelt zich hier namelijk voor met zijn voornaam. Heel laagdrempelig, of in ieder geval: dat is het idee. In de praktijk pakt dit toch minder handig uit, zal later blijken.

We hebben net de eerste operatie achter de rug en Luuk en Hugo lopen de kamer al uit, terwijl de anesthesiemedewerkers nog bezig zijn met het wakker maken van de patiënt. Ondertussen krijgen we een belletje van de uitslaapkamer dat het nog wel even zal duren voordat onze volgende patiënt er zal zijn: er is een leerling aan het prikken en alles loopt een beetje uit. Ik krijg de eervolle taak om dit nieuws door te geven aan de chirurg en de aios.

In de koffieruimte tref ik Luuk en Hugo aan, diep in gesprek. De nog-niet-helemaal-op-haar-gemak coassistent in mij besluit te wachten op een goed moment om het gesprek te onderbreken. Uiteraard komt dit moment er niet en wandelen de twee al discussiërend terug naar de operatiekamer.

In mijn hoofd is er ondertussen ook een flinke discussie gaande:
‘Roos, hup, spreek ze aan, je had beloofd om het door te geven. Anders denkt de anesthesie dat je geen taken kan uitvoeren.’
‘Ja maar hoe moet ik hem aanspreken dan? Moet ik hem gewoon Luuk noemen?’
‘Het is de traumachirurg, die kan je niet zomaar bij zijn voornaam aanspreken.’
‘Maar hij stelt zich wel voor met zijn voornaam, dan is het toch raar als ik opeens dokter Van der Horst zeg?’
‘Roos, schiet op, ze zijn al bijna bij de ok.’

Bij gebrek aan een conclusie besluit mijn vermoeide coschapbrein het over een totaal andere boeg te gooien, namelijk: net iets te hard, van achteren, gewoon zonder iemand aan te spreken de mededeling doen: ‘HEEYY IK MOEST DOORGEVEN DAT DE PATIËNT ER VOORLOPIG NOG NIET IS!’
Verwarring alom, welke idioot schreeuwt er opeens zo, en tegen wie heeft ze het?
Tot zover de laagdrempelige voornamen.