De dynamiek van de huisartsenpraktijk

Vandaag val ik bij een nieuwe huisartsenpraktijk in als doktersassistente. Stipt acht uur stromen de telefoontjes binnen. Het eerste uur is toch altijd even wennen. De eerste telefoontjes verlopen licht hakkelend, maar na een aantal telefoontjes zit ik er weer in.

Het kraken in haar stem verraadt hoe emotioneel beladen dit telefoontje is. ‘Ik zou graag een afspraak willen maken op het spreekuur, want… het gaat niet zo goed.’ De sluizen gaan open. ‘Ik heb al lang geen aansluiting kunnen vinden op mijn omgeving en op mijn werk. Ik heb al vaak hulp gehad en niks werkt. Ik heb dit voor mijzelf geaccepteerd, maar…’ Een snik vindt zijn weg in haar stem: ‘Ik wil voorkomen dat het effect heeft op mijn dochtertje. Dadelijk wordt zij eenzaam en wordt zij gepest. Ik heb dit zelf ook meegemaakt in mijn jeugd en ik wil dit niet overdragen op haar.’ ‘Ik vind het mooi om te horen hoeveel u om uw dochter geeft’, zeg ik. Het valt even stil aan de andere kant van de lijn. Maar ik vergis mij niet als ik daarna een positievere toon in haar stem hoor. En warempel, ik hoor zelfs een spoortje trots in haar stem als we het gesprek afronden.

Gedurende de dag wordt het drukker. De spreekuren stromen vol. Ook de telefoon staat roodgloeiend. Dit leidt wel eens tot onbegrip. Bij mij, als de vader van een patiënt vertelt dat ‘het maken van een nieuwe verwijzing maar een korte taak is volgens de privékliniek’. Bij de patiënt, als ik moet vertellen dat diegene geen afspraak kan krijgen voor een hinderlijke maar ongevaarlijke klacht voordat diegene op vakantie gaat.

Ondertussen laat mijn collega een patiënte met spoed naar de praktijk komen. Er moet een ambulance gebeld worden. Terwijl de huisarts en mijn collega daarmee bezig zijn, heb ik een dame op leeftijd aan de lijn. Pijn op de borst en vegetatief. Ik overleg snel met de huisarts. U1. Ik bel een ambulance en blijf met de mevrouw aan de lijn totdat de ambulance er is. Ze is immers alleen thuis. Ondanks de spanning in haar stem, is er ook ruimte voor een aantal koetjes en kalfjes. ‘Heeft u de deur opengezet?’ ‘Ja, hoor.’ ‘Mooi, het ambulancepersoneel moet natuurlijk niet de weg kwijt raken na hun barre tocht naar de derde verdieping!’ Ondanks mijn belabberde poging tot humor, ontsnapt haar een kort lachje. De spanning zakt iets.

Zodra ik opgehangen heb, moet ik gelijk door. Aan de lijn blijven met de patiënt heeft er namelijk ook voor gezorgd dat er tien wachtenden bij zijn gekomen. Overlegjes, afspraken inplannen, het ontcijferen van de (soms lastig te verstane) ingesproken herhaalrecepten. Om half vijf gaat het bandje erop, en zijn we alleen bereikbaar voor spoed. Even op adempauze komen.

Om tien voor vijf komt er nog een belletje. Eigenlijk alleen een herhaalrecept, maar de patiënt begreep het bandje niet. Ach, de patiënt kan er in dat geval ook niks aan doen, en een herhaalrecept is ook zo gedaan.

Acht uur en een (geschatte) negentig telefoontjes later zit mijn dag erop. Ik ga naar huis. Ondanks alle hectiek ben ik dankbaar voor de dynamiek, de afwisseling en de menselijke momenten.* Morgen weer!

* En de koffie.